تاب‌آوری شهر کرمانشاه و شیوه‌های ارتقاء آن

توجه به اهمیت شهرها به عنوان مکان های اصلی سکونت بشر و تاثیر بلایا و حوادث طبیعی بر آسیب پذیری آنها، در سالهای اخیر افزایش یافته است امروزه، بروز سوانح طبیعی و خسارات ناشی از آنها نیاز به تقویت ایمنی شهرها را به چالشی بلندمدت تبدیل کرده است. هدف این پژوهش شناسایی شاخص هایی است که تاب آوری شهر کرمانشاه در مواجهه با حوادث طبیعی می باشد تاب آوری، به عنوان یک استراتژی مهم به جوامع شهری کمکمی کند تا در زمان ،بحران خسارات را کاهش داده و به سرعت به وضعیت اولیه بازگردند این مطالعه به منظور مقاله به صورت آنلاین استفاده شناسایی این شاخص ها صورت میگیرد این پژوهش بر اساس هدف توسعه ای و ماهیت توصیفی- تحلیلی» به شیوه پیمایشی در سال 1401 در شهر کرمانشاه انجام شده است. داده ها با استفاده از بررسیهای اسنادی و پرسشنامه جمع آوری شد حجم نمونه با استفاده از روش سرشماری 20 نفر تعیین گردید. برای نمونه گیری از نمونه گیری قضاوتی و نمونه گیری گلوله برفی استفاده شده است. داده ها از روش دلفی فازی در شناسایی 38 زیر شاخص های موثر در تاب آوری در برابر حوادث طبیعی وزن دهی عوامل یا معیار مدل پیشنهادی و طبقه بندی آنها در چهار گروه کلی ساختاری کالبدی مدیریتی سیاست گذاری اجتماعی فرهنگی و اقتصادی، تجزیه و تحلیل شدند پس از رتبه بندی شاخص های تاب آوری شهر کرمانشاه در برابر حوادث طبیعی مشخص گردید که شاخص ساختاری کالبدی رتبه اول شاخص مدیریتی سیاست گذاری رتبه دوم شاخص اقتصادی رتبه سوم، شاخص اجتماعی فرهنگی رتبه چهارم را کسب نموده اند نتایج حاصل از بررسی زیر معیارهای مربوط به معیار کالبدی شاخص های تاب آوری، شهر نشان دهنده آن بود که از بین شاخصهای تاب آوری شاخص کالبدی تاثیرگذارترین بوده لذا پهنه بندی شهر کرمانشاه بر اساس میزان تاب آوری کالبدی و مشارکت فعالانه شهری و به اشتراک گذاشتن تجربیات برای افزایش تاب آوری شهر کرمانشاه و زمینه سازی برای جلب مشارکت و آماده سازی مردم برای مواجهه با مواقع بحرانی ضروری به نظر می‌رسد.

resilience of kermanshah and ways to improve it

the importance of cities as the dominant form of human settlements is clear, on the other hand, the vulnerability of cities is increasing despite the natural disasters that have occurred in recent years. today, the occurrence of natural disasters and the damage caused by these accidents have made making cities safer, becoming a long-term but achievable challenge; so that in order to quickly return to the pre-crisis situation when natural hazards occur, urban communities are determined to reduce the damages to some extent. meanwhile, resilience is an important way to strengthen urban communities by using their capacities. the purpose of the present study is to identify the indicators of urban resilience to natural disasters. this research was conducted based on the development goal and &descriptive-analytical& nature in the survey method in 1401 in the city of kermanshah. data were collected using document reviews and questionnaires. the sample size was determined by using the census method, 20 people. judgment sampling and snowball sampling were used for sampling. the data from the fuzzy delphi method were analyzed to identify 38 sub-indices effective in resilience against natural disasters, weighting the factors or criteria of the proposed model and classifying them into four general groups: structural-physical, management-policy, socio-cultural and economic. after ranking the resilience indicators of kermanshah against natural disasters, it was determined that the structural-physical index ranked first, the managerial-policy index ranked second, the economic index ranked third, and the socio-cultural index ranked fourth. the results of the examination of the sub-criteria related to the physical criterion showed that among the resilience indicators, the physical index was the most effective, therefore the zoning of the city of kermanshah based on the level of physical resilience and active urban participation and sharing experiences to increase the resilience of the city of kermanshah and lay the groundwork for attracting participation and preparing people to face critical times seems necessary.