بازآفرینی بافت و بناهای تاریخی با تاکید بر توسعه گردشگری (نمونه موردی: منطقه هفت شهرداری مشهد)

برجسته سازی بناهای و مکانهای تاریخی، کانونهای تعلق خاطر، اولین قدم برای کشش ذهنی به سمت محیط های تاریخی است که مقوله ای وسیع است که پدیده ای نو ظهور به نام گردشگری شهری را مطرح می سازد. با توجه به اینکه بافت تاریخی و فرهنگی شهرها آثار گرانبهایی از فرهنگ، دانش معماری و شهرسازی بومی هستند و به عنوان جزئی از هویت اجتماعی هر قوم و کشوری تلقی می شوند. در واقع بازآفرینی و حفظ بافت های تاریخی به عنوان هویت ضروری برای ادامه حیات شهر ها است.که می توان یکی از دلایل بحران هویت در شهرهای امروزی را ناکارآمدی بافت های تاریخی ذکر کرد. یکی از روش های پیاده سازی بازآفرینی شهری، برنامه ریزی گردشگری بافت های تاریخی می باشد بنابراین هدف تحقیق حاضر، بررسی میزان تاثیرگذاری شاخص های بازآفرینی بناها و بافت‌های تاریخی شهری در منطقه هفت مشهد، به عنوان فرصت هایی برای توسعه گردشگری بررسی شود. روش تحقیق پیمایشی بوده که ابزار اصلی جمع آوری داده ها نیز پرسشنامه می باشد. جامعه آماری در پژوهش حاضر همه ساکنین منطقه هفت شهر مشهد می باشند که با استفاده از فرمول کوکران تعداد 384 نفر به عنوان نمونه آماری  تعیین شد. یافته های تحقیق نشان می دهد میان بازآفرینی بافت و بناهای تاریخی و توسعه گردشگری رابطه مستقیمی وجود دارد (ضریب همبستگی پیرسون میان بازآفرینی بافت و بناهای تاریخی و توسعه گردشگری 0.218 و سطح معناداری آن 0.000 نشان می دهد همچنین با توجه به نتایج آزمون رگرسیون خطی ساده میان بازآفرینی و توسعه گردشگری رابطه خطی وجود داشته (سطح معناداری کمتر از 5درصد بنابراین با توجه به خطی بودن رابطه دو متغیر پذیرفته شد). که در نهایت با استفاده از آزمون فریدمن مشخص شد میان شاخص های مورد بررسی به لحاظ اهمیت تفاوت‌های معنی دارد وجود دارد و این شاخص‌ها از ارزش و اهمیت یکسان برخوردار نیستند.

recreation of texture and historical monuments with emphasis on tourism development (case study: district 7 of mashhad municipality)

highlighting historical buildings and places, centers of belonging, is the first step for mental attraction to historical environments, which is a broad category that raises a new phenomenon called urban tourism. given that the historical and cultural context of cities are valuable works of culture, knowledge of architecture and urban planning and are considered as part of the social identity of each nation and country. in fact, the recreation and preservation of historical contexts as an identity is essential for the survival of cities. one of the reasons for the identity crisis in today’s cities is the inefficiency of historical contexts. one of the methods of implementing urban regeneration is planning tourism in historical contexts. therefore, the aim of this study was to investigate the effectiveness of regeneration indicators of buildings and historical urban contexts in haft region of mashhad, as opportunities for examine tourism development. the research method is survey and the main tool for data collection is a questionnaire. the statistical population in the present study is all residents of haft city of mashhad. using cochran’s formula, 384 people were determined as a statistical sample. findings show that there is a direct relationship between tissue regeneration and historical development and tourism development (pearson correlation coefficient between tissue regeneration and monuments and tourism development is 0.218 and its significance level is 0.000. also according to the results of regression test. there was a simple linear relationship between recreation and tourism development (significance level less than 5% was therefore accepted due to the linearity of the relationship between the two variables). it means there is and these indicators are not of equal value and importance.