نقش جغرافیای مرزی غرب ایران و عثمانی در عصر ناصری در مناسبات دو کشور

در عصر ناصری در تنش های مرزی ایران و عثمانی، اردلان ها انگیزه بیشتری در بکارگیری از توانمندی های نظامی و اقتصادی خود در حمایت از ایران به منظور حفظ قلمرو و تداوم حکومتشان داشتند.دولت مرکزی قاجار در این زمان غیر از پذیرش حکومت محلی اردلان و نفوذ نسبی در کردستان چاره­ای دیگر نداشت. نتایج ویافته های این تحقیق نشان می دهد که مناسبات ایران وعثمانی همواره باجنگ وصلح همراه بوده که بیشتر اختلافات دو کشور به مساذل مرزی مربوط بوده است.پس از پایان جنگهای کریمه، کمیسیونی از نمایندگان دولت ایران و عثمانی در استانبول تشکیل  و نمایندگان ایران در کمیسیون حاج میرزا محسن خان مشیرالدوله و میرزا محبعلی خان ناظم الملک بودند، نمایندگان عثمانی بدون توجه به نقشه مرزها و مفاد عهدنامه دوم ارزنة الروم بار دیگر دعاوی گذشته خود را به میان آوردند و این کمیسیون نیز بدون حصول نتیجه قطعی، منحل گردید.اشغال قطور درست پیش از شروع مذاکرات چهارجانبه برای حل و فصل اختلافات دو دولت در مناطق مرزی، زنگ خطری جدی برای ایران و حتی نمایندگان دولت های واسطه بود. زیرا نشان می داد طرف عثمانی، برخلاف دولت ایران که صادقانه برای گفتگو قدم پیش گذاشته بود، بیش از آنکه به دنبال گفتگو برای حل اختلافات باشد، به دنبال اعمال زور برای گرفتن امتیاز است. اشغال قطور در استانبول با اهداف مشخصی طراحی شده و درویش پاشا مامور اجرای آن بود.

The role of the border geography of western Iran and the Ottoman Empire in the Nasserite era in the relations between the two countries

In the Nasserite era, during the border tensions between Iran and the Ottomans, the Ardalans were more motivated to use their military and economic capabilities to support Iran in order to maintain their territory and the continuity of their rule. Relative influence in Kurdistan had no other choice. The results of this study show that IranOttoman relations have always been accompanied by war and peace, most of which were related to border issues. After the end of the Crimean War, a commission of representatives of the Iranian and Ottoman governments was formed in Istanbul Haj Mirza Mohsen Khan Mushir alDawla and Mirza Mohabeli Khan were the Nazim alMulk. Before the start of the quadripartite talks to resolve the differences between the two governments in the border areas, there was a serious alarm for Iran and even the representatives of the intermediary governments. Because it showed that the Ottoman side, unlike the Iranian government, which had sincerely stepped forward for dialogue, was seeking to use force to gain concessions, rather than seeking dialogue to resolve disputes. The thick occupation of Istanbul was designed for specific purposes and was carried out by Darwish Pasha.