بررسی توزیع فضایی– مکانی کاربری فضای سبز در منطقه یک شهر تهران با تاکید بر پایداری زیست محیطی

هدف اصلی این پژوهش، بررسی توزیع فضایی مکانی، فضای سبز در منطقه یک تهران با رویکرد پایداری زیست‌محیطی است. روش تحقیق به لحاظ هدف، کاربردی و به لحاظ روش توصیفی تحلیلی می‌باشد. از طریق مطالعات کتابخانه‌ای و سازمان‌های مربوطه اطلاعات اولیه به دست آمده و با بهره‌گیری از محیط gis، روش‌های ریاضی و آماری مانند: تکنیک ویلیامسون، ضریب آنتروپی، روش سنجش سطح تمرکز، منحنی لورنز، ضریب مکانی و ضریب توزیع میزان تمرکز و تعادل فضایی کاربری فضای سبز منطقه بررسی و برای ارزیابی زیست محیطی از مدل swot بهره گرفته شده است. نتایج تحقیق نشان می‌دهد که با توجه به جمعیت 439467 نفری منطقه، سرانه فضای سبز آن 3.91 متر مربع است و توزیع آن در نواحی 10 گانه نامتعادل است. ناحیه 6 و 10 با بالاترین میزان شاخص نابرابری و آنتروپی، با سرانه 20.88 و 9.8 متر مربع و داشتن 38 و 37 پارک و بوستان در بهترین شرایط و ناحیه 1 و 8 با پایین‌ترین میزان شاخص نابرابری و آنتروپی، با سرانه 1.5 و 2.12 و داشتن 7 و 9 پارک و بوستان در بدترین شرایط قرار دارند و بر اساس روش‌های آماری استفاده شده فضای سبز منطقه از توزیع فضایی نامتعادلی برخوردار است. در دهه‌های 60 و 70 تمایل به ساخت و ساز در نواحی شمالی بیشتر بوده است و حدود 45 درصد از باغات منطقه در فاصله این سال‌ها نابود شده‌ است و بیشترین تخریب در ناحیه 2 اتفاق افتاده است. نتایج حاصل از swot نشان می‌دهد، امتیاز منطقه در ارزیابی عوامل داخلی برابر 2.3 و در ماتریس عوامل خارجی 2.1 است که نشانگر شرایط نامطلوب در توسعه منطقه یک و از بین رفتن پتانسیل‌های زیست محیطی دارد. به این معنی که نقاط ضعف و تهدیدهای موجود بیشتر از نقاط قوت و فرصت‌ها است و ادامه این روند باعث از بین رفتن شرایط زیست محیطی منطقه خواهد شد.