امکان بهسازی خاک های شور و سدیمی با استفاده از بهسازهای شیمیایی

بهسازی خاک های شور و سدیمی و امکان استفاده از بهسازهای شیمیایی برای اصلاح این خاک ها از چالش‌های مهم مربوط به حفاظت منابع آب و خاک در مناطق خشک و نیمه‌خشک است. مفهوم کشاورزی دقیق راهکارهای سنتی موجود در برخی از شاخه‌های علوم کشاورزی را که مبتنی بر آزمون و خطا می باشند به دلیل هزینه زیاد، زمان بر بودن و عدم دستیابی به نتایج قطعی آن هم پس از یک دوره انتظار، با چالش جدی روبرو نموده است. به همین دلیل پژوهشگران راهکار واسطه، پژوهش‌های تطبیقی را مطرح کرده اند. پژوهش هایی که یک بار در سطح ملی، منطقه‌ای و یا جهانی با موفقیت آزمون شده و تنها نیازمند تعدیل ضرایب محیطی می باشند هر چند سال های اخیر نوید بخش انجام طرح های جامع پژوهشی برای پاسخ دادن به چند سوال مشخص می‌باشند، لیکن هم‌زمان دیگر شرایط لازم را برای دست‌یابی به نتیجه مطلوب از نظر دور نمی دارند. در پژوهش‌های مرتبط با علوم خاک و آب در کشاورزی، آنگاه که گیاه نیز در سیستم مورد مطالعه وجود داشته باشد، وضعیت پیچیدگی مضاعفی خواهد داشت. در ارتباط با اهداف این مقاله می‌توان گفت که به جز معدودی پژوهش‌های میدانی مستند که به منظور بررسی اثرات کاربرد مواد شیمیایی در اصلاح خاک‌ها (سدیم زدایی) مورد نظر بوده، تحقیقات مورد نیاز یا انجام نشده و یا به نتایج جانبی حاصله از جمله برقراری توازن یونی، رفع محدودیت دسترسی به برخی عناصر تعذیه‌ای، بهبود ویژگی‌های فیزیکی خاک بخصوص افزایش نفوذپذیری و ساختمان خاک توجهی نشده است. مورد اخیر مرتبط با بی‌توجهی به مکانیسم‌های فیزیکی و به طور عمده شیمیایی اثرات کار برد مواد شیمیایی بهساز در اصلاح و بهره‌‌وری از خاک‌های مساله‌دار کشور می باشد.