تعیین محدوده فضایی شهر- منطقه برای کلان‌شهر تهران و نواحی پیرامونش

چگونگی نگاه به کلان‌شهر تهران و نواحی پیرامونش از چالش‌های اخیر نظام برنامه ریزی فضایی کشور بوده است که موجب تکوین مفاهیمی مانند مجموعه شهری و منطقه کلان‌شهری شده است. شناخت کلان‌شهر تهران و گستره‌ پیرامونش با نگرش نومنطقه گرایی و برای دستیابی به تمرکز زدایی و رقابت پذیری و جهانی شدن، کاربستِ ساختاری پویاتر را می طلبد. پژوهش حاضر با تکیه بر تحلیلِ تطبیقی تلاش می‌کند الگوی فضایی شهر- منطقه را متناسب با سازمان فضایی ایران بهینه سازی کرده و محدوده‌ فضایی شهر- منطقه‌ تهران را با بهره گیری از تحلیل جریان های عملکردی و تخمین فاصله‌ 85 نقطه‌ شهری در محدوده‌ 250 کیلومتری جاده ای تهران با دو روش استقرایی و استنتاجی در نرم‌افزار  gis تعیین کند. داده های مورد نیاز به روش کتابخانه ای و اسنادی جمع آوری شده اند. یافته های پژوهش نشان می‌دهند کلان‌شهر تهران و نواحی پیرامونش در الگوی فضایی شهر- منطقه با دو هسته و 41 شهر پیرامونی تبیین می ‌شود. این محدوده نشان‌دهنده‌ ردپای عملکردی کلان‌شهری تهران برآمده از جریان های روزانه و هفتگی مبتنی بر منطقِ فضایی فراتر از تقسیم‌بندی ها و محدودیت های کالبدی، سیاسی و اداری است.