جایگاه فَرمداری زمین درآمایش سرزمین

تاریخچه شصت ساله آمایش سرزمین در جهان،‏ این سوال اساسی را مطرح می‌کند که چرا پیروی از الگوهای موفق در فرایند آمایش سرزمین،‏ همیشه از نتایج مشابهی برخوردار نیستند؟ آیا منشا تفاوت‌ها و ابهامات در مرزبندی،‏ همبستگی و پیوند میان سطوح تصمیم‌سازی،‏ تصمیم‌گیری،‏ سیاست‌گذاری زمین،‏‌ دموکراسی افسارگسیخته در مالکیت،‏ استفاده غیر منطقی از اراضی،‏ بی‌ثباتی در برنامه‌ها،‏ نداشتن الگوی مناسب توسعه،‏ منطقه‌بندی غیر اصولی،‏ و در یک کلام در نحوه اجرای فرمداری زمین نبوده است؟ هدف اساسی این مقاله بررسی نقش و اهمیت فرمداری زمین در تحقق و بهبود اهداف و برنامه‌های آمایش سرزمین است. در انجام این تحقیق که عمدتاً از روش توصیفی و تحلیلی استفاده شده است،‏ به این نتیجه رسیده‌ایم که فرمداری زمین اساسی‌ترین پیش‌شرط اجرای سیاست‌ها،‏ طرح‌ها و برنامه‌های آمایش سرزمین در پهنه سرزمین است. در واقع،‏ تجربیات به دست آمده از کشورهای پیشرو در زمینه آمایش سرزمین نیز نشان می‌دهند که فرمداری زمین و نقش آن در آمایش سرزمین از آن رو حایز اهمیت است که مستقل از کلیه دیدگاه‌ها و سیاست‌گذاری‌های از پیش تعیین شده،‏ قبل از هر چیز وابسته به نحوه مدیریت،‏ برنامه‌ریزی و کاربری زمین به عنوان مهم‌ترین بستر تمامی اقدامات و تحولات سرزمین می‌باشد.