مقایسه روش آمایش فیزیکی(ژیومرفولوژی) و روش آمایش سرزمین جهت ارزیابی توان اکولوژیکی حوزه آبخیز نسا در استان هرمز گان

ارزیابی توان اکولوژیکی و آمایش سرزمین در یک منطقه،‏ می‌تواند بهترین نوع کاربری‌ها را تعیین نموده و نقش مهمی را در برنامه‌ریزی صحیح و همگام با توسعه پایدار ایفا نماید که در این میان،‏ روش‌های متفاوتی برای ارزیابی توان اکولوژیکی توسط متخصصان امر ایجاد گردیده است. در این تحقیق نیز،‏ ارزیابی توان اکولوژیکی حوزه آبخیز رودخانه نسا که بخشی از شهرستان حاجی‌آباد واقع در استان هرمزگان می‌باشد،‏ از دو طریق،‏ روش آمایش سرزمین و بر اساس مدل‌های اکولوژیکی مخدوم و روش آمایش فیزیکی(روش ژیومرفولوژی) مورد بررسی قرار گرفت و نتایج به دست‌آمده از این دو روش با یکدیگر مقایسه گردید. نتایج به دست‌آمده،‏ نشان می‌دهد که به کاربردن روش ژیومرفولوژی برای ارزیابی توان اکولوژیکی این منطقه نتایج تقریباً مشابهی با روش آمایش سرزمین داشته و توان بیش‌تر نقاط منطقه،‏ مرتع‌داری فقیر و حفاظت به دست آمده است. بر طبق روش ژیومرفولوژی،‏ 60% از سطح حوزه آبخیز نسا دارای توان حفاظت و 50% از سطح منطقه دارای توان مرتع‌داری فقیر می‌باشد. هم‌چنین بر طبق روش آمایش سرزمین،‏ 56% منطقه دارای توان حفاظت و 47% منطقه دارای توان مرتع‌داری فقیر می‌باشد. اما مزیت روش آمایش سرزمین و مدل‌های اکولوژیکی مخدوم در این است که توان منطقه را برای کاربری‌های متنوع‌تری از جمله توریسم،‏ توسعه شهری،‏ صنعتی و روستایی نیز به دست آورده که از این لحاظ راه را برای برنامه‌ریزی بهتر و مدیریت مناسب‌تر منابع فراهم می‌آورد.