نقش بازخورد در آموزش بالینی: اصول، راهبردها و مدل‌های ارایه بازخورد

چکیده مقدمه: ارایه بازخورد، جز ضروری و جدایی‌ناپذیر یادگیری است. بازخورد منجر به یادگیری و پیشرفت می‌شود و سبب می‌شود که دانشجو در مسیر دستیابی به هدف باقی بماند. متاسفانه در آموزش پزشکی، بازخورد یا خیلی‌کم ارایه شده و یا اصلا ارایه نمی‌شود. ارایه بازخورد در قالب مناسب نیز از جمله مسایلی است که باید مورد توجه قرار گیرد. هدف مقاله حاضر ارایه اصول و ویژگی‌های بازخورد موثر، راهبردها و مدل‌های ارایه بازخورد است.روش‌بررسی: در این مطالعه برای یافتن مقالات مرتبط با موضوع تحقیق، پایگاه‌های اطلاعاتی : elsevier ، google scholar ، sid و magiranبا استفاده از کلید واژه‌های بازخورد (feedback)، ارزشیابی بالینی (clinical evaluation)، آموزش بالینی (clinical education) و مدل‌های ارایه بازخورد (feedback models) مورد جستجو قرار گرفت. در مورد مقالات فارسی سال 1385 و در مورد مقالات لاتین سال 2000 مبنا قرار داده شد. در مجموع 49 مقاله به دست آمد. از مجموع مقالاتی که به دست آمد، 34 مقاله مرتبط تشخیص داده شد و مورد استفاده قرار گرفت و 15 مقاله به دلیل نامرتبط بودن کنارگذاشته شد. نتایج: بازخورد باید به عنوان عامل ایجاد و تقویت بازاندیشی که یکی از مهمترین اصول آموزش بالینی است مورد توجه قرار گیرد. بازخوردی موثر است که به صورت یک مرحله معین در آموزش در نظر گرفته شده باشد؛ ویژگی‌ها و اصول بازخورد در آن مدنظر قرار گرفته شود؛ و با بکارگیری راهبردها و مدل‌های مناسب ارایه شود. بازخورد هدفمند، برنامه‌ریزی شده و متعادلی که به شیوه‌ای مناسب و متناسب با مخاطبانش ارایه شود، بازخورد موثر و سازنده‌ای خواهد بود. نتیجه‌گیری: بازخورد معنادار ( meaningful) و سازنده(constructive) جنبه اساسی یاددهی و یادگیری بوده و برای دستیابی دانشجویان به اطلاعات سازنده ضروری است. بنابراین لازم است که اساتید و مربیان بالینی در خصوص ارایه بازخورد موثر آموزش کافی دریافت کنند. آشنایی با مدلها و راهبردهای ارایه بازخورد می‌تواند زمینه ارایه بازخورد سازنده و موثر را فراهم سازد.