ارتباط خود کارآمدی و انگیزه تحصیلی در بین گروهی از دانشجویان علوم پزشکی

سابقه و اهداف: خودکارآمدی به باور های فرد درباره توانایی‌هایش در یادگیری یا انجام کارهای مهم در زندگی اطلاق می‌شود و یکی از مهم‌ترین عوامل پیش بینی کننده موفقیت در کارها می‌باشد، بنا بر این احتمالاً خودکارآمدی بر عملکرد و موفقیت تحصیلی دانشجویان نیز موثر خواهد بود. این مطالعه با هدف تعیین ارتباط خودکارآمدی و انگیزه تحصیلی دانشجویان دانشگاه علوم پزشکی گلستان انجام شده است.روش بررسی: در این مطالعه توصیفی-تحلیلی (همبستگی)، تعداد 275 نفر دانشجویان دانشگاه علوم پزشکی گلستان به طور تصادفی انتخاب شدند. برگه اطلاعات جمعیت شناختی، مقیاس انگیزه تحصیلی و مقیاس باورهای خودکارآمدی به عنوان ابزار گردآوری داده‌ها استفاده شدند. داده‌ها در محیط نرم افزار آماری spss 16 با آزمون‌های آماری توصیفی، آزمون تی مستقل، ضریب همبستگی پیرسون و آنالیز واریانس یک طرفه مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. در تمامی آزمون‌ها سطح معنی‌داری 05/0 در نظر گرفته شد.یافته ها: میانگین و انحراف معیار سن دانشجویان شرکت کننده در این مطالعه، 47/2±97/20 بود. دانشجویان دختر 68 درصد از نمونه را تشکیل می‌دادند. میانگین و انحراف معیار نمرات دانشجویان در مقیاس خودکارآمدی 03/4±28/30 بود و 2/50 درصد از دانشجویان از نظر خودکارآمدی نمره بالاتر از میانگین داشتند. خودکارآمدی با انگیزه درونی و نمره کل مقیاس انگیزه تحصیلی ارتباط معنادار داشت (05/0 > p). ارتباط نمرات خرده مقیاس های بی انگیزگی و انگیزه بیرونی با خودکارآمدی معنی‌دار نبود. دو جنس از نظر نمرات مقیاس خودکارآمدی اختلاف معنی‌داری نداشتند.نتیجه گیری: بر اساس یافته ها، باورهای دانشجویان در مورد توانایی های خود برای انجام کارها با انگیزه تحصیلی ارتباط دارد و بهبود خودکارآمدی می تواند سبب بهبود انگیزه تحصیلی دانشجویان شود.