ساختار عاملی و اعتباریابی نسخه فارسی پرسشنامه خودنظم دهی در بین دانشجویان پزشکی

سابقه و اهداف: خودنظم دهی از جمله سازه های مورد توجه در مباحث انگیزشی است که به وسیله آن دانشجویان یادگیری خود را سامان می بخشند. خودنظم دهی یکی از مهمترین عوامل پیش بینی کننده موفقیت تحصیلی در محیط آموزشی است. از این رو، ارزیابی میزان خودنظم دهی تحصیلی در فرگیران از جایگاه ویژه ای برخوردار است. هدف پژوهش حاضر بررسی ساختار عاملی مقیاس خودنظم دهی است. روش بررسی: پرسشنامه 34 ماده ای خودنظم دهی انل و هانگ (2001) که شامل 4 عامل برنامه ریزی، خودارزیابی، تلاش و خودکارآمدی است، توسط متخصصین، ترجمه و روایی محتوایی آن تایید شد و روی 336 دانشجوی پزشکی دانشگاه علوم پزشکی تهران که به صورت نمونه گیری تصادفی خوشه ای انتخاب شدند، اجرا شد. تحلیل عاملی اکتشافی و تاییدی با استفاده از نرم افزارهای spss و lisrel بر روی داده ها انجام گرفت.یافته‌ها: چهار عامل اصلی مطرح شده در نسخه اصلی، توسط تحلیل عاملی اکتشافی استخراج شد. این پرسشنامه 55 درصد از واریانس کل خودتنظیمی را تبیین می کرد. تحلیل عاملی تاییدی نیز نشان داد که مدل 4 عاملی ناهمبسته بهترین مدل برازش شده برای تبیین داده های حاضر است. نتیجه‌گیری: نتایج حاکی از این است که مقیاس خودنظم دهی انل و هانگ، برای شناسایی قابلیت های خودنظم دهی دانشجویان ایرانی و به ویژه دانشجویان پزشکی کفایت لازم را دارد و در پژوهش‌های مختلف مخصوصاً در حوزه آموزش قابل استفاده است.