پیش‌بینی گرایش به تفکر انتقادی بر اساس یادگیری خودگردان و باورهای معرفت‌شناختی دردانشجویان دندان پزشکی

مقدمه: تفکر انتقادی مجموعه ای از نگرش ها و عادات ذهنی است که موجب توسعه توانایی پژوهش، حل مسئله، خود راهبری، تصمیم گیری و یادگیری مادام العمر در دانشجویان می شود. پژوهش حاضر باهدف پیش بینی گرایش به تفکر انتقادی و یادگیری خودگردان بر اساس باورهای معرفت شناختی در دانشجویان دندانپزشکی انجام گرفت.روش بررسی: روش پژوهش توصیفی از نوع همبستگی بود. جامعه آماری پژوهش را کلیه ی دانشجویان دندانپزشکی دانشگاه علوم پزشکی (221 نفر) در سال تحصیلی 13971396 تشکیل می دادند که از میان آن ها با استفاده از روش نمونه گیری تصادفی طبقه ای تعداد 150 دانشجو (62 پسر و 88 دختر) به عنوان نمونه انتخاب شدند. به منظور جمع آوری داده ها از پرسشنامه 63 سئوالی باورهای معرفت شناختی شومر (1998)، پرسشنامه 22 سئوالی راهبردهای یادگیری پینتریچ و دی گروت (1990) و مقیاس 75 سئوالی گرایش به تفکر انتقادی بدری (1386) استفاده شد. برای تجزیه وتحلیل داده ها از ضریب همبستگی پیرسون و تحلیل رگرسیون استفاده شد.نتایج: یافته ها نشان داد بین باور های معرفت شناختی و گرایش به تفکر انتقادی و بین یادگیری خودگردان و مولفه های آن با تفکر انتقادی رابطه مثبت و معناداری وجود دارد. همچنین نتایج رگرسیون نشان داد که مولفه های باورهای معرفت شناختی 41 درصد و یادگیری خودگردان 45 درصد قدرت پیش بینی را دارد.نتیجه گیری: درنتیجه می توان گفت یادگیری خودگردان و باورهای معرفت شناختی از عوامل تاثیرگذار و مرتبط با گرایش به تفکر انتقادی دانشجویان هستند.کلید واژه ها: یادگیری خودگردان، باورهای معرفت شناختی، گرایش به تفکر انتقادی