فناناپذیری نفس از دیدگاه ابن میمون

ابن میمون میان رستاخیز و جهان آینده تفاوت قایل شده است. او رستاخیز مردگان را مربوط به عصر مسیحایی و فناناپذیری نفس را مربوط به جهان آینده می داند. ابن-میمون فناناپذیری نفس را با رشد و بالندگی عقلانی نفس در این دنیا گره زده و معتقد است جاودانگی نفس تنها از آنِ کسانی است که در این دنیا از موهبت عقل بهره برده باشند. بر این اساس، او دیدگاهی متفاوت درباره بسیاری از باورهای فرجام شناسانه به دست داده است. از باب نمونه، او معتقد است بهشت و جهنم و به-طورکلی ثواب و عقاب متناسب با فهم عامه مردم در قالب تعابیری توصیف شده اند که لذت های دنیایی را تداعی می کنند؛ درحالی که بهشت و جهنم اکنون و اینجاست. پرسش مهمی که در این مقاله به دنبال یافتن پاسخ آن هستیم این است که آیا منبع الهام او در این نظریه کتاب مقدس و سنت یهودی بوده، یا اینکه او تحت تاثیر تعالیم فلسفه یونانی، به ویژه فلسفه ارسطو و نیز ارسطوییان مسلمان نظیر ابونصر فارابی، ابن باجه و ابن رشد به این دیدگاه رسیده است؟