عشق از دیدگاه اخوان‌الصفاء

اخوان‌الصفاء، که از اندیشمندان قرن چهارم‌اند، در مجموعه آثارشان به بحث از عشق نیز پرداخته‌اند. عشق در آثار ایشان دو کاربرد دارد: عشق به معنای عام (محبت) و عشق به معنای خاص (عشق انسانی). ایشان بهترین تعریف برای عشق را شوق به اتحاد می‌دانند. اتحاد حاصل از عشق در روح بخاری و به تبع آن در اعضای بدن عاشق و معشوق رخ می‌دهد. علت عشق طبع است. نفس نباتی، نفس حیوانی، نفس ناطقه، طبع علت و معلول و طبیعت برخی از حیوانات مبدا انواع عشق‌اند. شروع عشق نیاز به التفات و توجه دارد و تفاوت افراد در عشق به سبب تفاوت مزاج آنها یا وابسته به حالات فلکی زمان شکل‌گیری نطفه آنها است. طبق دیدگاه ایشان، می‌توان نقشی برای اختیار در عشق در نظر گرفت. عشق یک غرض اولیه دارد (مثلاً برطرف‌شدن نقص معلول) و یک غرض اقصا، که آن توجه انسان به خدا و امور الاهی و عشق به آنها است. عشق‌ورزی فضیلت و موجه است، هرچند در برخی از موقعیت‌ها می‌تواند رذیله و ناموجه باشد.

“Love” in the View of Ikhwan alsafa`

Akhwan alSifa` that are amongst the thinkers of the fourth century have discussed “love” in their literary works. In their writings “love” possesses two different function; love in a general sense (feeling affection) and love in a particular sense (human love). In their views, enthusiasm for union is the best definition of love. The union resulted from love primarily emerges in the steamy soul and consequently in the body parts of the lover and beloved. Plant soul, animal soul, rational soul, cause and effect nature and nature of some of the animals are the primordium of different kinds of love. Love to commence stands in the need of conscious attention and the variability of people in love is due to their difference in nature or celestial status in the time of their genesis. According to them, will has a viable role in love. Love has a primary intention (e.g. satisfaction of a need) and a supreme intention which is attentiveness to God, divinity and feeling affection for them. Love is a virtue and is therefore plausible but in some cases it becomes a vice and implausible.