نقش انسان در هندسه آخرالزمانی یهود با تاکید بر عرفان یهودی

روایت عرفانی از موضوع آخرالزمان در آیین یهود بر عهده «قباله» یا «کابالا» است که با تلقی خاصی از بنای خلقت و شکل‌گیری عوالم و نقش شرور در بی‌توازنی آن، مغلول‌بودن دستان خداوندی در اصلاح نظام آن را القا می‌کند و با ترسیم کیفیت وحدت وجود در سه‌گانه ظهور، یعنی معبد (تجلی‌گاه نور)، قوم برگزیده (شراره‌های نور)و ماشیح (جلوه نور)، نقشی بی‌بدیل برای انسان در قوس نزولی و سپس صعودی آفرینش در نظر می‌گیرد. پیوند این سه نور، زمینه‌ساز رجوع نورِ هبوط‌کرده خدا به خود خدا است و این معنای واقعی ظهور و اصلاح انسان‌ها در آخرالزمان از منظر کابالیسم است. این روایت همان ترجمان آیه 64 سوره مائده است که در آن به دیدگاه یهود درباره بسته‌بودن دست خداوند اشاره شده است. مقاله پیش رو با رویکردی انتقادی، ضمن واکاوی مسئله آخرالزمان در دین یهود و نقش انساندر آن، به مسئله مغلول‌بودن دست خداوندی در این دین خواهد پرداخت.

The Role of Man in the Jewish Final Promised: With an Emphasis on Jewish Mysticism

Kabbalah is a mystical narration of the Jewish final promised in which reflects a particular understanding of creation and formation of the universe and the role of evil in its imbalance. As understood, the narration carries the idea of Divine hands` being tied up in reforming the creation. The narration, drawing the quality of the unity of being in the trine of appearance i.e. the temple (the place of light), the chosen people (sparks of light) and Messiah (the manifestation of light), has known man of a unique role in ascending curve and in descending curve both. The linkage of these three lights lays the groundwork for the descended light to return to God Himself; and for Kabbalism, this is the real meaning of appearance and reform of Human in the end of time. Such a narration is an interpretation of the 64th verse of Surah AlMaidah in which the adopted view of Jews concerning the enchainedness of Divine Hands is stated. This paper, studying the Jewish teaching of the final promosed and human role in it, has surveyed the enchainedness of Divine hands in Judaism.