وکتورهای ویروسی به عنوان ابزاری برای انتقال ژن و تولید حیوانات تراریخته

تکنولوژی انتقال ژن در پی استفاده از حیوانات و پرندگان به عنوان بیوراکتورهای زیستی در تولید پروتئین های دارویی، صنعتی و نوترکیب در مقیاس بالا و همچنین استفاده از مدل های حیوانی برای بیماری های خاص و بررسی اثرات ژن های درمانگر در آن ها می باشد. روش های متفاوتی برای انتقال ژن در سلول های یوکاریوتی ایجاد شده است که از آن جمله می توان به روش های فیزیکی، شیمیایی و استفاده از ویروس ها اشاره کرد. پیشرفت های تکنولوژیکی و دانش روزافزون در حوزه ویروس شناسی مولکولی و روابط بین ویروس میزبان، ایمنی وکتورهای ویروسی را بهبود داده است که در حال حاضر برای بررسی عملکرد ژن در سطح سلول، اصلاح نقص های ژنتیکی (ژن درمانی)، بیان پروتئین های درمانی، واکسیناسیون علیه عوامل عفونی و تومورها، تولید مدل های حیوانات آزمایشگاهی و اهداف دیگر مورد استفاده قرار می گیرد. با افزایش اطلاعات محققین درباره سیکل زندگی ویروس ها و به دلیل توانایی ذاتی آنها در انتقال و الحاق ژنوم خود در ژنوم میزبان، آنها به یک ابزار قوی برای انتقال ژن تبدیل شده اند. از وکتورهای ویروسی به اشکال مختلفی برای انتقال ژن و تولید حیوانات تراریخته استفاده شده که از آن جمله می توان به تزریق مستقیم ویروس های نوترکیب و ناقل ژن به بافت هدف و یا تیمار سلول های بنیادی با ویروس نوترکیب و انتقال سلول های نوترکیب به بافت هدف و یا تیمار سلول های جنینی در مراحل اولیه جنینی اشاره کرد. در این مطالعه سعی بر آن است تا به برخی از مهمترین روش های انتقال ژن با استفاده از وکتورهای ویروسی، مزایا و محدویت های آن ها در انتقال ژن اشاره گردد.