اخلاق نیکی‌محور مدنی مبتنی بر محبت و [نوع]‌ دوستی از منظر نصیرالدین طوسی

مسئله این جستار بررسی جایگاه محبت و دوستی، در اخلاق اجتماعی از منظر نصیرالدین طوسی است. طوسی جامعه را دارای هیاتی مجزا و مستقل از مجموعه‌ای از افراد می‌داند که دارای خصوصیاتی متفاوت از افراد است. دستیابی به سعادت مدنی یا کمال جامعه‌نگر که غایت سیاست مدن طوسی است، نیازمند نوعی وحدت، یگانگی و تالف است که افراد جامعه را در ارتباط با هم بسان یک شخص واحد گرداند. اشتیاق به این تالف، محبت نام دارد. طوسی محبت را به عنوان نوعی نظریه نیکی‌محور، در جایگاهی جامعه‌نگر در رشد اخلاق اجتماعی الگوسازی می‌کند تا آنجا که حتی عامل و یا دلیل تنوع مدینه‌ها نزد وی، چگونگی تالیف جامعه براساس نوع محبوب است. ذومراتب بودن محبت، براساس تنوع امر محبوب (فضیلت یا غیر آن از منافع و لذتها)، به تنوع مدینه نزد او منجر می‌شود. در این جستار، مطابقت نظریه محبت طوسی، با نظریه غایت‌گرایانه دیگرگروی و نوع‌دوستی سنجش شده است.

Benevolent civic ethics based on love And kind of friendship from the perspective of Nasir al-Din al-Tusi

The issue of this article is the study of the place of love and friendship in social ethics from the perspective of Nasir alDin Tusi. AlTusi considers society as a separate and independent body of a set of individuals who have different characteristics from individuals. Achieving civic prosperity or socialist perfection, which is the goal of alTusi #39;s civil policy, requires a kind of unity, oneness that unites the people of society in relation to each other as a single person. To desire for this work is called love.AlTusi models love as a kind of benevolent theory in a socialist position in the development of social morality, in as much as that the cause or reason for the diversity of cities is the circumstance of convergence in society that based on the type of beloved. The hierarchy of love, based on the diversity of the beloved (virtue or other benefits and pleasures), leads to the diversity of city for him. In this study, the compatibility of alTusi #39;s theory of love with the teleological theory of altruism has been measured.