تبیین کارکردهای تباکی و تحلیل شبهه جواز ریا

در منابع اسلامی توصیه شده است که اگر در عبادات و سوگواری اهل‌عصمت (ع) گریه و بکاء مقدور انسان نبود، حالت گریه یا تباکی گرفته شود. مسئله این نوشتار بعد از تحلیل مفهومی، دسته‌بندی روایات و تبیین فلسفه و کارکردهای تباکی، بررسی جواز آن از منظر علم اخلاق است و اینکه در سوگواری حسینی ریا را مستثنی نموده و حتی جایز شمرده‌اند، چه اندازه وثاقت داشته و آیا شبهه ریای در عبادات در این مسئله موضوعیت می‌یابد یا خیر؟ با پژوهش صورت گرفته، به‌دست می‌آید که ریا در همه عبادات، از‌جمله عزاداری معصومین مردود بوده و نیت خالصانه شرط قبول فعل می‌باشد و تباکی که نوعی ایفای نقش و مدیریت باطن از راه ظاهر است، غیر از ظاهرسازی دروغین می‌باشد. این تظاهر مقابل اخلاص و مترادف با ریا نیست، بلکه ظاهر در برابر باطن است و اگر فعلی نمود خارجی و بیرونی یافت، لزوماً از آن ریا فهمیده نمی‌شود.

Explaining the Functions of Weepingand Analyzing the Quasi-license of Dissimulation

It is recommended in the Islamic sources that if human beings were not capable of crying in the prayers and mourning of the Infallible, the state of crying and weeping be taken. After conceptual analysis, categorization of traditions and explaining philosophy and functions of weeping, the purpose of this article is to examine its permission from the standpoint of ethics; that ethics has seen dissimulation as an exception in Hosseini mourning and even allowed it; to what extent it has credibility; and whether the quasilicense is relevant or not. Research has shown that dissimulation is rejected in all forms of worship including the mourning for the infallible; that a sincere intention is required for an action to be accepted; and that weeping, which is a kind of roleplay and internal management, is different from a false dissemblance. This pretense is not an antonym of sincerity and synonym of dissimulation, but rather the outer against the inner; and if an action has external and internal manifestations, it will not be understood as dissimulation necessarily.