تاثیر روش های ارایه بازخورد افزوده (پس از کوشش های موفق و ناموفق) بر یادگیری و قابلیت شناسایی خطا در تکلیف تولید نیرو

هدف مطالعه حاضر بررسی تاثیر روش های ارایه بازخورد (پس از کوشش های موفق و ناموفق) بر یادگیری و قابلیت شناسایی خطا در تکلیف تولید نیرو بود. 60 دانشجوی مقطع کارشناسی (با دامنه سنی 4±20.6) در این آزمایش شرکت کردند و بر اساس نوع بازخورد دریافتی به سه گروه تقسیم شدند. گروه اول بعد از کوشش های موفق بازخورد دریافت می کردند. گروه دوم پس از کوشش های ناموفق و گروه سوم هیچ بازخوردی دریافت نمی کردند. همه شرکت کنندگان در تمامی کوشش ها در مرحله اکتساب و یادداری برآورد خطا داشتند. تکلیف، تولید نیروی 70 درصد بیشینه قدرت پنجه دست راست با استفاده از دستگاه تولید نیرو بود. پس از جمع آوری داده ها، برای تجزیه و تحلیل نتایج مرحله اکتساب، از تحلیل واریانس با تکرار سنجش استفاده شد. در آزمون یادداری، روش تحلیل واریانس یک-راهه به کار گرفته شد. نتایج مرحله اکتساب نشان داد بین گروه اول (kr پس از کوشش های موفق) و گروه دوم (kr پس از کوشش های ناموفق)، درعملکرد تکلیف تولید نیرو و قابلیت شناسایی خطا تفاوت معناداری وجود نداشت (p > 0.05). بااین حال، در آزمون یادداری، بین گروه اول (kr پس از کوشش-های موفق) و گروه دوم (kr پس از کوشش های ناموفق)، در عملکرد تکلیف تولید نیرو و قابلیت شناسایی خطا تفاوت معناداری حادث شد (p?0.05). به عبارتی، گروه اول که پس از تلاش های موفق بازخورد دریافت می کردند عملکرد بهتری در تکلیف تولید نیرو و قابلیت شناسایی خطاهای شان نسبت به گروه دوم و گروه کنترل داشتند.این الگوی نتایج نشان می دهد اگر افراد پس از کوشش های موفق نسبت به کوشش های ناموفق بازخورد دریافت کنند، یادگیری و قابلیت شناسایی خطای بهتری رخ خواهدداد.