تاثیر آرایش تمرینی مسدود، تصادفی و فزاینده نظام دار بر یادگیری پاس بسکتبال

پژوهش حاضر به منظور بررسی اثر روش های مختلف آرایش تمرین مسدود ، تصادفی و فزاینده نظام دار بر اکتساب، یادداری و انتقال انواع مختلف پاس بسکتبال (دو دستی بالای سر، دو دستی سینه ای و یک دستی از پهلو) انجام شد. آزمودنی های این پژوهش (45=n؛ با میانگین و انحراف استاندارد 75/0±04/14 سال) دانش آموزان پسر دوره راهنمایی بودند که هیچ گونه سابقه ای در ورزش بسکتبال نداشتند و پس از انجام پیش آزمون در سه گروه تمرینی مسدود، تصادفی و فزاینده نظام دار (به افزایش تدریجی تداخل زمینه ای در طول تمرین اشاره دارد) گزینش شدند. آزمودنی ها به مدت 9 جلسه طی 9 روز (هر جلسه شامل 9 کوشش) در شرایط ویژه گروه خود، مهارت ملاک را تمرین کردند. بعد از 24 ساعت، آزمون های یادداری و انتقال با انجام 4 کوشش از هر پاس صورت گرفت. نتایج تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر روی عامل جلسات تمرین حاکی از تفاوت معنی دار بین جلسات تمرین بود، در حالی که اثر گروه ها و تعامل گروه ها و جلسات تمرین معنی دار نبود. نتایج مقایسه بین میانگین نمرات آزمون یادداری و انتقال گروه ها تفاوت معنی دار بین گروه ها را نشان داد، به طوری که گروه فزاینده برتری معنی داری نسبت به دو گروه دیگر داشت. نتایج آزمون یادداری و انتقال از نظریه مگیل و هال (1990) و فرضیه نقطه چالش گاداگنولی و لی (2004) حمایت می کند.