رابطه بین سبک‌های تصمیم‌گیری مربیان با میزان تحلیل‌رفتگی بازیکنان لیگ‌های‌ برتر والیبال ایران

هدف تحقیق حاضر بررسی ارتباط بین سبک های تصمیم گیری مربیان با میزان تحلیل رفتگی بازیکنان لیگ های برتر والیبال ایران بود. این پژوهش کاربردی و از نوع همبستگی بوده و جامعه آماری آن به صورت تمام شمار و با نمونه ای آماری شامل 240 نفر از بازیکنان زن و مرد (100 نفر زن و 140 نفر مرد) و 40 مربی و سرمربی از تیم های مردان و زنان شرکت کننده در لیگ برتر والیبال ایران در سال 92-1391 انجام شد. ابزار مورد استفاده در پژوهش حاضر شامل پرسشنامه سبک تصمیم گیری اسکات و بروس (1995) و پرسشنامه تحلیل رفتگی ورزشکاران رادک و اسمیت (2001) بود که پایایی ابزارها با استفاده از ضریب آلفای کرونباخ مورد تایید قرار گرفت. برای تحلیل داده ها از ضریب همبستگی، رگرسیون گام به گام و آزمون t دو گروه مستقل استفاده شد. یافته ها نشان داد که بین سبک های تصمیم گیری مربیان (عقلانی، شهودی، آنی، اجتنابی و وابستگی) و تحلیل رفتگی ورزشکاران (فرسودگی عاطفی، کاهش عملکرد و بی علاقگی) ارتباط معناداری وجود دارد (p<0/05). همچنین، سبک های تصمیم گیری عقلانی، وابستگی، آنی و اجتنابی مربیان در مجموع 40 درصد از تغییرات تحلیل رفتگی بازیکنان والیبال را تبیین می کند.