تاثیر خستگی عمومی بر کار و توان جذبی عضلات مفصل زانو طی مرحله اتکای دویدن

فعالیت های فیزیکی مداوم، بدن را در سطوح مختلف خستگی قرار می دهد. خستگی یکی از پیامدهای جدایی ناپذیر اکثر فعالیت های ورزشی بوده که ممکن است منجر به تغییراتی در عملکرد تولید و جذب نیرو در عضلات شود. هدف از پژوهش حاضر، تاثیر دویدن در حالت واماندگی بر توان جذبی و کار عضلات زانو طی مرحله اتکای دویدن بود. 16دانشجوی مرد با میانگین سن 2/27 ±22سال، قد 5/47 ±177سانتی متر و جرم 8/4±72/6 کیلوگرم به صورت داوطلبی شرکت داشتند. داده های سینماتیکی و سینتیکی با استفاده از دوربین ویدئویی و صفحه نیروسنج ثبت شد. توان و کار منفی و مثبت عضلات عمل کننده بر زانو، با استفاده از معادلات دینامیک معکوس در نرم افزار matlab2010 محاسبه شد. آزمون فرضیات با استفاده از آزمون t زوجی(تی همبسته) انجام شد p≤0/05. نتایج نشان داد، اوج توان منفی و کار منفی پس از خستگی به طور معناداری به ترتیب 33/78 % و 22/6% کاهش یافت. با وجود اینکه اوج توان مثبت به طور معناداری کاهش یافت p≤0/05 اما کار مثبت تغییر معناداری نداشت 0/644=p. نتایج این پژوهش نشان داد که پس از خستگی، عملکرد جذب ضربه برخوردی در مرحله اتکای دویدن از سوی عضلات کاهش یافته، که این کاهش ممکن است منجر به افزایش خطر آسیب های دویدن شود.