مقایسه سونوگرافی و تست الکترودیاگنوستیک در تشخیص بیماری سندرم تونل کارپال

زمینه و هدف: پیشرفتهای حاصله در فنآوری اولتراسوند با کنتراست بالا در سالهای اخیر موجب توجه بیشتر به آن درتشخیص سندرم تونل کارپال شده است. مطالعه حاضر به بررسی ارزش تشخیصی سونوگرافی در این بیماری و ارتباطمعیارهای مختلف آن با شدت بیماری براساس الکترودیاگنوستیک میپردازد.روش بررسی: در این مطالعه تحلیلی آیندهنگر صد بیمار که در همگی درگیری اندام فوقانی یکطرفه بود مورد مطالعه قرارگرفتند. تمامی بیماران ابتدا تحت آزمون الکترودیاگنوستیک قرار گرفته و این آزمون به عنوان استاندارد طلایی فرض شد .سپس سطح مقطع و قطر قدامی خلفی عصب مدین در ورودی و خروجی تونل کارپال و ضخامت فلکسور رتیناکولوم توسطنسخه 19 spss سونوگرافی در تمامی بیماران اندازه گیری شد. ارتباط یافتههای سونوگرافی و الکترودیاگنوستیک با نرم افزاربررسی شد.44 سال) قرار داشتند. از /43±12/ یافتهها: بیماران شامل 84 زن و 16 مرد در گستره سنی 19 تا 72 سال (میانگین سنی 05بین معیارهای بررسی شده دو معیار سطح مقطع نزدیک (پروگزیمال) و دور (دیستال) عصب ارتباط معنی داری با تشخیص0) همچنین بین دو معیار فوق و شدت بیماری نیز ارتباط آماری / 0 و 022 / برابر با 018 p بیماری نشان دادند (به ترتیب مقدار9 میلیمتر مربع بود که / 0). بهترین نقطه برش در سطح مقطع نزدیک 45 / کمتر از 05 p معنیداری یافت شد (هر دو مقدار61 درصد / 91 درصد و ارزش اخباری منفی 5 / 82 درصد، ارزش اخباری مثبت 8 / 78 درصد، ویژگی 8 / در آن حساسیت 9بدست آمد.نتیجهگیری: مطالعه حاضر نشان داد که بررسی سطح مقطع عصب مدین در ورودی تونل کارپال در تشخیص سندرم تونلکارپال مفید بوده و با توجه به حساسیت، ویژگی و ارزش اخباری مثبت بالا نه تنها در تشخیص بیماران مشکوک بلکه درغربالگری جامعه در معرض خطر نیز میتواند سودمند باشد .