مقایسه سولفات منیزیم و پاراستامول در بیدردی و تغییرات گازهای خونی وریدی طی بیهوشی موضعی داخل وریدی با لیدوکایین

زمینه و هدف: بیحسی موضعی داخل وریدی یک روش بیحسی مفید در اعمال جراحی کوتاه مدت و سرپایی اندام فوقانیاست. این روش با مشکلاتی مانند درد محل تورنیکه و از بین رفتن سریع بیدردی همراه است. هدف از انجام این مطالعهمقایسه تاثیر افزودن پاراستامول و سولفات منیزیوم به لیدوکایین در بیحسی موضعی داخل وریدی بود.و (mg) سولفات منیزیوم ،(p) روش بررسی: در این کارآزمایی بالینی 90 بیمار به طور تصادفی به سه گروه پاراستامولتقسیم شدند. متغیرهای مورد بررسی عبارت بودند از میزان درد، فاصله تزریق تا بلوک حسی و حرکتی، مدت زمان (c) شاهدبلوک حسی و حرکتی و تغییرات گازهای خون وریدی. در نهایت اطلاعات به دست آمده از سه گروه مورد نظر با یکدیگرمقایسه شدند.نسبت به دو گروه دیگر به طور معنی داری کاهش یافت mg یافته ها: فاصله تزریق تا بلوک حسی و حرکتی در گروهp و mg به طور معنی داری بیشتر بود، اما بین دو گروه c نسبت به گروه mg مدت بلوک حرکتی در گروه .(p < 0/05)در هیچ یک از این موارد معنی دار نبود. یافته c و p اختلاف بین دو گروه .(p < 0/ اختلاف معنی داری وجود نداشت ( 05دیگر این بود که هیچ یک از دو دارو در کاهش درد بیماران تاثیر معنی داری نداشتند. در بررسی گازهای خونی وریدی.(p < 0/ بیشتر بود ( 05 p به طور معنی داری از گروه mg مشاهده گردید که میزان تغیرات در گروهنتیجه گیری: افزودن سولفات منیزیوم به لیدوکایین در بیحسی موضعی داخل وریدی باعث بهبود وضعیت بلوک حسی وحرکتی میشود و تاثیر قوی تری نسبت به پاراستامول دارد. از سوی دیگر پاراستامول در پیشگیری از ایسکمی بافت ها دربیحسی موضعی داخل وریدی بسیار موثر است و از بروز تغییر در گازهای خونی وریدی جلوگیری مینماید. هیچ یک از این دودارو در کاهش درد ناشی از تورنیکه موثر نیستند.