بررسی تاثیر نمایشنامه و عناصر آن در شعر معاصر فارسی (در حوزه شکل، ساختار، زبان و صورخیال) با تکیه بر موفق ترین اشعار

یکی از نوآوری های ادبی در دوره مشروطه به نگارش درآمدن «نمایشنامه» است. بعد از نمایشنامه های منثور، نمایشنامه های منظوم نیز با اقتباس از آثار کلاسیک فارسی (از جمله آثار نظامی و شاهنامه فردوسی)، به نگارش آمدند. نمایشنامه های منظوم که به حوزه شعر- به جهت داشتن وزن- نزدیک تر بودند، خود به سه نوع تقسیم می شوند: 1) نمایشنامه های منظومی که در صحنه به اجرا درآمده اند(مانند نمایشنامه های تقی رفعت) 2) نمایشنامه هایی که با موسیقی همراه بودند «اُپرا»(برخی از آثار میرزاده عشقی) 3) نمایشنامه های منظومی که عنصر شعری و جنبه توصیفی در آنها بسامد بالایی دارد و قابل اجرا در صحنه نیستند. نوع سوم که به آنها «نمایشنامه های خواندنی»(close drama) یا «شعر نمایشی»(dramatic poets) اطلاق می شود، یکی از مهم ترین دستاوردهای شعر معاصر فارسی است که از تلفیق شعر و نمایش به وجود آمده اند. «سه تابلو مریم» از عشقی، «افسانه» نیما و «دو مرغ بهشتی و هذیان دل» از شهریار و همچنین برخی اشعار منوچهر شیبانی و شاملو و اخوان ثالث در ردیف اشعار نمایشی قرار دارند. در این پژوهش، با نگاهی به پیدایش انواع نمایشنامه ها به بررسی تاثیرات نمایشنامه در شعر معاصر ـ در حوزه ساختار و شکل و زبان و صور خیال ـ پرداخته شده و ویژگی های «شعر نمایشی» که از دستاوردهای این تاثیرات است، با ذکر نمونه های موفق، بررسی شده است.