تشبیه مضمر در شعر سنت گرای معاصر، انواع و کارکردهای آن(با تاکید برآثار بهار، شهریار، رهی، سایه و امیری فیروزکوهی)

تشبیه مضمر از همان آغاز شعر فارسی مورد توجه شاعران بوده است و انواع مختلفی از آن در دیوان شاعران فارسی گو به کار رفته است. هرکدام از شاعران با راه بردن به تشبیهات تازه و بی-سابقه و ایجاد بهره زیباشناختی مضاعف برای خوانندگان اشعارشان، انواع جدیدی را به آن افزوده اند. آنان سعی کرده اند ارتباط میان مشبه و مشبهٌ به را دورتر سازند تا تشبیه از غرابت و زیبایی بیشتری برخوردار شود. درکتب بلاغی عربی و فارسی تعاریف مختلف و گاه متفاوتی از این نوع تشبیه به دست داده-اند که هیچ کدام جامع و مانع نیست. ما در این پژوهش برآنیم تا ضمن رسیدن به تعریف تازه ای از تشبیه مضمر انواع و مصادیق گوناگون آن را در شعر سنت گرای معاصر بررسی کرده و به روشنی نشان دهیم. نتایجی که از این کنکاش حاصل می شود، قابل ملاحظه است و می تواند در موضوع سبک شناسی شعر مورد توجه قرار گیرد؛ ملک الشعرا بهار تقریباً به طور متعادل از همه انواع تشبیه مضمر بهره می گیرد؛ شهریار بیشتر به نوع «بی رونق دانستن مشبهٌ به با وجود مشبه» اهمیت می دهد؛ هوشنگ ابتهاج، رهی، سایه و امیری «تداعی» را ترجیح می دهند؛ اتفاقاً این نوع، در اشعار شهریار از درجه دوم اهمیت برخوردار است. این نکته علاوه بر اهمیت این نوع از تشبیه مضمر نوعی تاثیر و تاثر را نیز می رساند. از میان این پنج تن، شهریار بیشترین و امیری فیروزکوهی کم ترین تشبیه مضمر را به کار برده اند.