نقد شخصیت در آثار داستانی صادق هدایت

شخصیت های داستانی از طریق انتساب خصیصه های فردی، اجتماعی، سیاسی و ... در یک متن معرفی می شوند و در جریان کنش ها و واکنش ها، بازتاب دهنده افکار، آمال و ناگفته های درونی خود، خالق اثر و ویژگی های محیطی هستند. هدف از مقاله حاضر، تحلیل ساختار شخصیت و امکانات محیطی در ایجاد و شکل گیری شخصیت های داستانی در آثار داستانی «صادق هدایت» است. حضور شخصیت های تیپیک «هدایت» در محیط داستان هایش به رکود و ایستایی فضای جامعه داستانی دامن زده است و «هدایت» با به نقد کشیدن این ساختار در قالب شخصیت های درون گرا، منزوی، شکست خورده و ...، عمل شخصیت ها را در برابر حوادث داستانی اش به مبارزه طلبیده است. تعدد شخصیت به عنوان بیماری اجتماعی و روانی، شخصیت ها و محیط داستانی را تحت تاثیر قرار داده و هر دو را از خودشناسی، قدرت عمل و پویایی بازداشته است.