دردانه عشق شرح بیتی از حافظ

نسج و بافت بیان در شعر حافظ، علی‌رغم سادگی و روشنی بیشینه ابیات و تعابیر، بر شبکه معنایی پیچیده و عموماً پنهانی مبتنی است که گاه معانی عمیق و دقیق مستتر در آن، چندان در بادی امر رخ نمی‌‌نماید. به همین سبب، ابیات متعددی از دیوان وی، تنها با تاملات و بازخوانی‌های مکرر است که در معرض فهم و منصۀ ظهور قرار می‌گیرد. ازجملۀ این ابیات، این بیت مشهور است که «عشق دُردانه است و من غواص و دریا میکده/ سر فروبردم در آنجا تا کجا سر برکنم» (از غزل مشهورِ «من نه آن رندم که ترک شاهد و ساغر کنم»)؛ بیتی که شارحان و حافظ‌شناسان به گواهی آثارشان، معنای آن را روشن و سرراست تلقی کرده‌اند. نویسنده جستار حاضر، علی‌رغم این تلقی عمومی، با تکیه بر بازخوانی دقیق‌تر و تامل در شبکۀ معنایی پیچیده و به‌هم‌تافتۀ اجزا و مفردات بیت، می‌کوشد در عین نقد تلقی مذکور، معنای مستنبط خود را از بیت با خوانندگان در میان نهد. تبارشناسی تعابیرِ شاعرانه و مفاهیم صوفیانه بیت مذکور، ارتباط مکتب عرفانی حافظ با اندیشه‌های احمد غزالی و کتاب سوانح او را نشان می‌دهد.

the unique pearl of love (description of a verse by hafiz)

as in most areas of thought, science, economy, politics and culture of iran, azerbaijanis have been both pioneer and diligent in the field of lexicography for persian language. the fruit of their efforts in this area includes a very long period of time from the oldest periods of the dari persian language with ancient examples such as the qatrân’s lexicon (5th century ah) to recent years and an example such as “great sokhan dictionary” (published in 1381). this history and tradition is an ancient and fruitful achievement, and in this essay, we provide a brief report of this great and continuous historical effort with a review of the most famous and well-known examples of persian dictionaries written by azerbaijanis with a critical eye.