مشترکات عرفانی در شعر محمد حسین شهریار و آثار جبران خلیل جبران

محمدحسین شهریار، شاعر پرآوازه ایران‌زمین و جبران خلیل جبران، شاعر و نویسنده سرشناس لبنانی، در دنیای معاصر بیشتر به نحله ادبی رمانتیسم منتسب‌اند. اما با وجود این، در برهه‌ای از زندگی، گرایش عارفانه در آثارشان رنگ بیشتری به خود می‌گیرد. علی‌رغم این‌که شهریار، مسلمان و جبران معتقد به آیین مسیحیت بود اما در آثارشان مفاهیم، نمادها و اصطلاحات عرفانی مشترکِ درخورتاملی به چشم می‌خورد. این پژوهش بر آن است تا نگرش‌ها و تمایلات عارفانه این دو ادیب و شاعر فرهیخته را در به‌کاربردن برخی مفاهیم، اصطلاحات و تعابیر عرفانی مشترک، چون عشق حقیقی و مجازی، وحدت وجود، مناجات عارفانه، مقام تسلیم و رضا، محبت، شهود، تسبیح و ثنا و همچنین کاربست برخی نمادهای عرفانی مشترک نظیرِ شب و روز، آتش و پروانه، می و شراب، صبح و شب و نور به‌صورت تطبیقی موردبحث و بررسی قرار دهد.

Mystical commonalities in the poem of Mohammad Hossein Shahriar and the works of Gibran Khalil Gibran

Mohamad Hossein Shahriyar, a renowned poet of Iran, and Gibran Khalil Gibran, a famous poet and writer of Lebanese literature are amongst those wrtiers who, in the contemporary world, are more associated with literary Romanticism. However, in the context of life, mystical tendencies are more highlighted in their works. Although Shahriyar was a Muslim and Gibran a Christian, significant common mystical concepts, symbols, and expressions can be seen in their works. The present research seeks to study the mystical thoughts and tendencies of these two wellknown men of Literature by employing some mystical concepts such as true and virtual love, unity of being, mystic prayers, submission and contentment, love, intuition, praise and sincerity, as well as the application of some mystical symbols such as night and day, fire and butterflies, wine, morning and night, and light intertextually to illustrate the genius and literary ingenuity of these two wellknown scholars who employed vocabulary in an artistic combination