کودک‌نمایی در شعر سپهری

کودکانه نگری، بُعدی از دنیای فکری و شعریِ سهراب سپهری است که اَشکال آن در شعر وی خود نمایی می کند. او از سرمایه های کودکی به عنوان دست مایه های شعری بهره گرفته است. سپهری لحنی صمیمی و صادقانه و در عین حال ساده که می توان آن را تلفیقی از زبان کودکانه و شاعرانه و نمادین تلقی کرد، برای تبیینِ کشف و دریافت های عرفانی خود به کار می گیرد. تخیل دورپرواز وی همچون خیال پردازی های بی مرز کودکانه درصددِ ایجاد مناسبات و روابط تازه بین اشیا و پدیده ها برمی آید و از این رهگذر، توفیق می یابد تصاویر بدیع، غریب و بی سابقه ای بیافریند که تنوع و تازگی آنها، بازتاب های ناهمگون و متنوعِ تخیل کودکانه را به یاد می آورد. سپهری چون کودکان با نگاهی فارغ از عادات، پیش داوری و زمینه های ذهنی، به امور و پدیده ها می نگرد؛ بدین واسطه، می تواند جریانی از تازگی، شگفتی و احساس لذتی را مشابه آنچه برای کودکان قابل تجربه است، در شعر خود بازتاب دهد.مقالۀ حاضر بر قرابت های نگرش عرفانی سپهری و نگاهِ کودکانه تامل می کند و در صدد برآمده اَشکال آن را در اندیشه، عاطفه، تخیل و زبانِ سپهری کشف و تبیین نماید.

Juvenility in Sohrab Sepehri’s Poetry

Juvenility in Sohrab Sepehri’s poetry, the contemporary poet, is a prominent aspect which is discernible in different forms of his poetry. He takes advantage of his childhood recollections in diverse modes to espouse the grounds of his poetry. His congenial and candid tone which remains unadorned is a fusion of his juvenile and at same time artistic language which helps him to express and reveal his mystic perceptions. His fanciful imagination like that of children tends to develop novel relations among objects and phenomena in order to recollect unconsciously novel, fantastic, and unprecedented images which their novelty and diversity, in turn, is a reflection of juvenile imagination. He looks at objects and phenomena without any preconception and prejudgment so that he can reflect a stream of amazement and enjoyment in his poetry which is akin to the children’s encounter with novelties.