بررسی عناصر زبان‎شناسی زیست محیطی در متون عرفانی با تکیه بر آثار بهاءولد، مولوی و بقلی شیرازی

زبان‎شناسی زیست محیطی یکی از شاخه های جدید زبان‎شناسی است که به بررسی نقش زبان در تخریب های محیط زیست می پردازد؛ زیرا با پذیرشِ اصل ارتباط بین زبان و تفکر در زبانشناسی، خواهیم پذیرفت که طرز تفکر ما بر نحوۀ برخورد و رفتار ما با طبیعت تاثیر می‎گذارد. زبانشناسان با بررسی و تجزیه و تحلیل متون، در جست‎و‎جوی الگوهایی ذهنی هستند که ارتباط انسان با طبیعت را اصلاح و بازسازی می‎کند. نگارندگان، با این پیش‎فرض که عارفان به سبب ارتباط تنگاتنگ با جهان هستی، برای بیان اندیشه های انتزاعی خود، بیشترین بهره را از عناصر طبیعت گرفته اند، بر این باورند که زبان عرفان قادر است الگوهایی ارائه کند که با ترویج آن‎ها، زیرساخت‎های فکری و فرهنگی مردم نسبت به محیط زیست در جهت مثبت دگرگون شود. نتیجۀ بررسی ها بیان گر آن است که در دنیای کنونی که محیط زیست هر لحظه بیشتر تخریب می‎شود، ترویجِ چنین الگوهایی در به‎کردِ زیر ساخت های فکری و اندیشگی جامعه نسبت به طبیعت موثّر است.