مدل سازی پذیرش فناوری از سوی کاربران برای دستیابی به شهر هوشمند مطالعه موردی: شهرهای مرکز استان

تکوین فناوری‌های دیجیتال و در دسترس قرار گرفتن آنها، عملیاتی شدن نظریه شهر هوشمند و دولت الکترونیک را امکان‌پذیر نموده است. سنسورهای جمع‌آوری داده‌های شهری، ابزارهای ویرایش‌ آنلاین سامانه‌های اطلاعات مکانی و گوشی‌های هوشمند از جمله فناوری‌هایی‌اند که به جمع‌آوری و گردش سریع اطلاعات شهری کمک می‌نمایند. در زمینه شناخت، ارتقا و توسعه‌ میزان دقت این فناوری‌ها، تحقیق‌های فراوانی منتشر شده است. با وجود این درک دقیقی از چگونگی فرایند پذیرش و عملیاتی کردن آنها توسط کاربران اعم از اشخاص یا سازمان های شهری وجود ندارد. هدف این پژوهش مدل‌سازی پذیرش فناوری توسط کاربران مراکز استان‌ها با به کارگیری مدل ساختار یافته می‌باشد. این مقاله به معرفی یک مدل اولیه شامل نُه سازه‌ می‌پردازد که براساس مرور ادبیات موضوع طراحی شده است. این مدل براساس داده‌های 110 پرسشنامه از زاهدان مورد آزمون و اصلاح قرار گرفت. مدل اصلاحی با داده‌های حاصل از 428 پرسشنامه از بجنورد، اصفهان، شیراز و تبریز  مورد اعتبارسنجی و اصلاح نهایی قرار گرفت. مدل نهایی به پنج سازه‌ کارآمد کردن فرد، قابلیت بهره‌برداری، تسهیل در انجام امور، مزیت نسبی و سازگاری به عنوان اولویت نخست کاربران مراکز استان‌ها و به سه سازه‌ کیفیت کم خدمات، امنیت داده‌ها و ذخیره انرژی با عنوان کم اهمیت‌ترین‌ها اشاره دارد. مدل پذیرش فناوری توسط کاربران مراکز استان‌ها، ابزاری مهم برای پیش‌بینی پذیرش فناوری برای مدیران شهری است. نتایج حاصله می‌تواند در جلوگیری از تامین و اجرای ناموفق فناوری در مقیاس کلانشهری که هزینه‌های بالایی خواهند داشت، موثر باشد. مدل ارائه شده در این مقاله می‌تواند در شهرهای کوچک مقیاس نیز به عنوان تحقیق آتی مورد آزمون قرار گیرد.