رویکردها وسیاست های نوسازی شهری (از بازسازی تا بازآفرینی شهری پایدار)

این مقاله به بررسی سیرتحول رویکردها و سیاست­های نوسازی شهری از نخستین اقدامات در چارچوب بازسازی تا بازآفرینی شهری پایدار می­پردازد. در دهه­های اخیر، سیاست­های متعددی در رویارویی با مسئله  افت کیفیت محیطی، منزلت اجتماعی و سرزندگی اقتصادی شهرها (به ویژه در نواحی درونی آنها) مطرح و برنامه­های گوناگونی در این خصوص به اجرا درآمده­اتد. در یک نگاه تحلیلی_تاریخی مراحل متمایزی در فرآیند تکاملی این سیاست­ها قابل تشخیص هستند.  طی سه دهه  اخیر در کشورهای توسعه یافته متاثر از دگرگونی­های سیاسی، اقتصادی و اجتماعی و همچنین در گذار از اقتصاد صنعتی به اقتصاد خدماتی به منظور حل معضلات و تنگناها در محدوده­های شهری رو به افول، رویکردهای مختلفی در تئوری و عمل تجربه شده­اند. ادبیات موجود در این عرصه تا آغاز هزاره  سوم میلادی به این رویکردها و عوامل موثر بر آنها و همچنین تاثیرات آنها بر تحولات شهرها به شکل مشروحی پرداخته است. در سال­های اخیر با اولویت یافتن پارادایم(الگو) پایداری، توسعه  پایدار و رویکرد بازآفرینی شهری پایدار، عرصه  موضوعی جدیدی در ادبیات جهانی مطرح شده  است. پرسش این پژوهش و هدف اصلی مطالعه نیز در راستای تبیین این رویکرد نوین و ابعاد و مولفه­های آن شکل گرفته است، مبنی بر اینکه  ابعاد و مولفه­های بازآفرینی شهری پایدار چیستند و چگونه متاثر از پایداری اجتماعی به عنوان رویکرد متاخر تبیین می­گردند. روش تحقیق پژوهش حاضر متاثر از ماهیت پرسش پژوهش بر مبنای مطالعه  اسنادی ، کتابخانه­ای و همچنین روش تحلیل محتوا و استدلال منطقی تهیه و تنظیم شده است. در مقاله  حاضر  دیدگاه­های اندیشمندان و عوامل موثر بر دگرگونی­ها از حدود نیمه  دوم قرن بیستم میلادی تاکنون استخراج، طبقه بندی و تحلیل شده­اند. نتایج حاصل از پژوهش بیانگر آن هستند که رویکرد یکپارچه، کاربرد مفهوم مشارکت در همکاری بخش­های خصوصی و دولتی، تاکید بر هویت محلی و حس مکان، شهرها به عنوان مکان­های رقابتی ، محیط­هایی به لحاظ اجتماعی همه شمول و به لحاظ اقتصادی شکوفاو عرصه­های عمومی سرزنده از اهمّ مولفه­ها و معیارهای بازآفرینی شهری پایدار با اولویت پایداری اجتماعی می­باشند.