امکان سنجی توانمندسازی سکونتگاه های غیررسمی بر بنیان سیاست های دارایی مبنای توسعه اجتماعات محلّی مطالعه موردی: سکونتگاه های غیررسمی کلانشهر تبریز

سکونتگاه­های غیر­رسمی به­ عنوان پدیده­ای با ابعاد کالبدی، اجتماعی، اقتصادی و فضایی گسترده، معلول شهرنشینی مدرن و گفتمان پیشرفت در عصر روشنگری است که الگوی توسعه پایدار شهری را به چالش می­کشد. از اواخر دهه 1980 میلادی، رهیافت توانمندسازی با حمایت بانک جهانی به دنبال تحول و ساماندهی این نوع اجتماعات محلی از درون با سیاست­سازی دارایی _ مبنا و با تکیه بر دارایی­های محلی از قبیل سرمایه اجتماعی، سرمایه کالبدی و سرمایه اندک مالی این نوع اجتماعات است تا با رویکرد فرایند­گرایی، جامع نگریِ خوشبختی مردم و مکان و نیز ظرفیت­سازی سکونتگاه­های غیر­رسمی ، تعهد و توانمند­سازی را جایگزین فرهنگ استحقاق و بی بند­و­باری کند که درواقع پیامد سیاست­های نیاز _ مبنای توسعه اجتماعات محلی است. این مقاله  بر مبنای روابط درونی رهیافت توانمند­سازی و سیاست­سازی دارایی _ مبنا پیش می­رود. روش تحقیق توصیفی _ تحلیلی است. محلات اسکان غیر­رسمی مُلا­زینال، سیلاب، قوشخانه و خلیل­آباد خوشه­های تحقیق هستند که حجم نمونه 224 نفر می­باشد. نتایج حاکی از آن است که مولفه­های سیاست دارایی _ مبنای توسعه اجتماعات محلی  (یعنی سرمایه اجتماعی، سرمایه کالبدی و سرمایه مالی) در توانمندسازی سکونتگاه­های غیر­رسمی تاثیر معنی­داری دارند.