بازشناسی نظام معانی محیطی در محیطهای تاریخی با تاکید بر تحولات اجتماعی مخاطبان مطالعه موردی: محله صیقلان رشت

چارچوب رابطه غیرکلامی انسان_ محیط (که به ایجاد معانی محیطی و ادراک آن از سوی مخاطبان منجر میگردد) در بافتهای تاریخی با توجه به جریان بطیی تحولات فیزیکی در آنها، از شرایط خاصی برخوردار است؛ چنان که در این بافتها، بیشتر ِ تحول در شاخصهای فردی و اجتماعی مخاطبان است که عامل اصلی دگرگونی در معانی محیطی محسوب میگردد. بر این اساس، سطح تحول یافتگی جامعه، میتواند مبنای تداومپذیری معانی دیروزین و یا گونهگونی آنها در شرایط امروزین باشد. این پژوهش به کنکاش در چگونگی ادراک معانی محیطی از سوی مخاطبان و سنجش گوناگونیهای آن، بر پایه تفاوت در سطح تحول یافتگی اجتماعی آنها میپردازد. فرضیات پژوهش بدین موضوع اشاره دارند که گروههای اجتماعی تحول یافتهتر، بر پایه شرایط امروزین، معانی جدیدی را در مواجهه با بافتها و عناصر تاریخی خلق میکنند، در حالی که گروههای اجتماعی کمتر تحول یافته، به دنبال کشف معانی دیروزین فضای تاریخی هستند. در این بین، گروه میانهای نیز ضمن درک معانی دیروزین فضا، در پی بسط و تداوم آن در شرایط کنونی میباشند. روش تحقیق همبستگی در این پژوهش مورد استفاده قرار گرفته و در بخشهایی از تحقیق نیز از روش تفسیری_ تاریخی استفاده شده است. همچنین شیوه گردآوری اطلاعات به صورت اسنادی_ میدانی (در محله تاریخی صیقلان رشت) بوده و داوری بر دادههای گردآوری شده از طریق آزمون آماری کای دو، صورت گرفته است. یافتههای پژوهش ضمن پاسخ به سوالات تحقیق، بر این واقعیت تاکید دارند که درصد بالایی از جامعه آماری پژوهش، در گروه میانهای قرار میگیرند که در پی تغییر بطیی معانی دیروزین و تداوم یافتن آنها متناسب با شرایط تحولات امروزین جامعه هستند.