تحلیل ارتباط بین قابلیت پیاده مداری محلات و آلودگی هوا مطالعه موردی: نواحی پیرامون ایستگاه های سنجش کیفیت هوا در شهر تهران

ارتباط سلامت عمومی و برنامهریزی شهری، موضوعی نوین و در عین حال پراهمیت است و توجه به این مسیله در برنامه?ریزی آینده شهرها از جایگاهی ویژه برخوردار است. در این مقاله، کیفیت هوای شهری به عنوان عاملی تاثیرگذار در سلامت شهروندان و پیاده?مداری محلات از مشخصه?های مهم و نوین محیط انسان ساخت شهری، مورد نظر قرار دارند. امروزه بخش عظیمی از آلودگی هوای کلانشهرها به سبب انتشارات آلاینده?ها در بخش حمل?ونقل شهری است و این امر لزوم توجه به گونه?های حمل?ونقل پایدار مانند حمل?ونقل عمومی را بیش?ازپیش آشکار می?سازد. بدین منظور این مطالعه به بررسی قابلیت پیاده?مداری محلات به عنوان راهبردی تاثیرگذار و بلندمدت در راستای ارتقای سفرهای پیاده شهری و کاهش آلودگی هوا میپردازد. در این پژوهش، از میانگین غلظت سالیانه (در سال 1389) برای آلاینده?های o3، no، co، pm10 و تخمین قابلیت پیاده?مداری در چهارده محدوده پیرامون ایستگاه?های سنجش کیفیت هوا، استفاده شد و در ادامه تغییرات میزان آلاینده?ها و قابلیت پیاده?مداری محلات با فاصله از مرکز شهر و همچنین میزان همبستگی غلظت آلاینده?ها و قابلیت پیاده?مداری محلات با استفاده از تحلیل رگرسیونی و همبستگی مورد تحلیل قرار گرفت.یافته?های پژوهش حاکی از افزایش غلظت آلاینده?های اولیه و قابلیت پیاده?مداری محلات در نواحی پیرامون مرکز شهر و افزایش غلظت آلاینده ثانویه o3 با فاصله از مرکز شهر است. همچنین قابلیت پیاده?مداری محلات و غلظت آلاینده?های o3 و pm10 دارای همبستگی معناداری با یکدیگر می?باشند.