ارزیابی نقش عوامل طبیعی و اقتصادی در پایداری روستاهای حوزه کلانشهر تهران

سکونتگاه‌های روستایی موجود در حوزه نفوذ کلانشهر تهران از تنوع بارز مکانی-فضایی برخوردار بوده و مشتمل بر انواع سکونتگاه‌های کوهستانی و دشتی و نیز عملکردهای مختلف اقتصادی است. در حالی که شمال تهران را روستاهای کوهستانی کوچک با عملکردهای خدماتی تشکیل می دهند، غرب و جنوب را روستاهای دشتی بزرگ با عملکردهای صنعتی-کشاورزی و شرق را نیز روستاهای دشتی و کوهستانی با عملکردهای کشاورزی تشکیل می دهند. این تحقیق به‌دنبال پاسخ‌گویی به این سوال‌هاست که آیا رابطه معنی داری بین عملکردهای اقتصادی و موقعیت طبیعی سکونتگاه‌های روستایی و میزان پایداری آنها وجود دارد؟روش انجام مطالعات در این پژوهش با توجه به ماهیت کار مبتنی بر روش‌های توصیفی- تحلیلی و پیمایشی می باشد. اطلاعات مورد نیاز در این بررسی از طریق روش های میدانی و اسنادی گردآوری شده اند. جامعه آماری در این تحقیق منطبق بر حوزه های روستایی کلانشهر تهران است. به منظور انتخاب جامعه نمونه کل سطح کلانشهر تهران به 16 قطاع تقسیم و در هر قطاع تعداد 2 روستا به عنوان نمونه انتخاب شده اند. روش انتخاب روستاهای نمونه به صورت تصادفی خوشه ای بوده و جامعه نمونه (خانوارهای روستایی) برای تکمیل پرسشنامه خانوارها نیز به صورت تصادفی سیستماتیک انتخاب شده اند. تحلیل یافته های این تحقیق نشان می دهد که بین موقعیت طبیعی سکونتگاه‌های روستایی در حوزه کلانشهر تهران و میزان پایداری آنها ارتباط معنی داری وجود دارد ولی بین میزان پایداری و عملکرد اقتصادی سکونتگاه‌های روستایی جز در بعد کالبدی هیچ ارتباط معنی داری وجود ندارد.