بررسی اثر مصرف کلرمکوات کلراید، سولفات روی و نیتروکسین بر رشد ریشه و عملکرد دانه گندم تحت زراعت دیم و شرایط گلخانه

به منظور بررسی تاثیر کاربرد دو سطح غلظت کلرمکوات کلراید (صفر و 2.5 گرم در لیتر)، مصرف خاکی سولفات روی در سه میزان (صفر، 25 و 50 کیلوگرم در هکتار) و پیش تیمار نیتروکسین در دو سطح (تلقیح و عدم تلقیح با بذر) بر ویژگی های مورفو فیزیولوژیک و عملکرد دانه گندم نان رقم کوهدشت، دو آزمایش مزرعه ای و گلخانه ای به صورت فاکتوریل در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با سه تکرار انجام گرفت. دو آزمایش مزرعه ای در سال زراعی 93 1392 در دو مکان شامل مزرعه دانشکده کشاورزی دانشگاه ایلام و ایستگاه تحقیقات کشاورزی کاکی بوشهر بررسی شد. آزمایش دیگری در گلخانه برای مطالعه صفات ریشه گندم در دو مرحله گرده افشانی و رسیدگی فیزیولوژیک دانه تحت کاربرد تیمارهای مذکور، انجام شد. نتایج نشان داد که محلول پاشی کلرمکوات کلراید نسبت به شاهد، موجب افزایش تعداد سنبله در بوته، تعداد دانه در سنبله و عملکرد دانه به ترتیب به میزان 14.1، 13.6 و 28.5 درصد شد. بالاترین عملکرد دانه (1710 کیلوگرم در هکتار) و میزان پروتئین دانه (12.8 درصد) از تیمار محلول پاشی کلرمکوات کلراید در غلظت 2.5 گرم در لیتر و کاربرد 50 کیلوگرم در هکتار سولفات روی و تلقیح بذر با نیتروکسین حاصل شد. نتایج نشان داد که تیمار محلول پاشی کلرمکوات کلراید در غلظت 2.5 گرم در لیتر و مصرف خاکی50 کیلوگرم در هکتار سولفات روی و پیش تیمار بذر با نیتروکسین در مقایسه با شاهد، باعث افزایش طول ریشه (17.7 درصد)، وزن تر (21.9 درصد) و خشک ریشه (30.3 درصد) و نسبت وزن خشک ریشه به شاخساره (32.8 درصد) در مرحله گرده افشانی شد. به طورکلی، بهترین عملکرد دانه گندم از تیمار محلول پاشی کلرمکوات کلراید در غلظت 2.5 گرم در لیتر، کاربرد خاکی50 کیلوگرم در هکتار سولفات روی و تیمار بذر با نیتروکسین به دست آمد.