امنیت جامعه‌ای به مثابه هسته حیاتی امنیت ملی پایدار

یکی از مولفههای مغفول در امنیتپژوهی، وجه جامعهای (societal) و نوع پایدار امنیت ملی است. یک مسیله قابل درنگ و ارجمند در امنیتپژوهی این است که ارزشهای اساسی امنیت ملی، چگونه پایدار مانده و از گزند روندهای طبیعی یا ترفندهای تعمدی، مصون میمانند. از این رو، تمرکز روی دو مفهوم بسیار ضروری مینماید؛ امنیت ملی پایدار و رکن جامعهای امنیت ملی پایدار. مقصود از امنیت ملی پایدار این است که حکومت سیاسی، از دغدغه بقا عبور کند و مرحله ثبات و دوراندیشی را تجربه کند؛ انسجام اجتماعی دچار گسیختگی نشود و سرانجام اینکه تمامیت ارضی یک کشور در معرض تجاوز خارجی و تجزیه داخلی قرار نگیرد. امنیت جامعهای هم این است که گروههای گوناگون اجتماعی مانند دانشگاهیان، کارگران، روحانیان و نظامیها، اول حیات و هویت خود را در معرض نابودی نبینند دوم د بتوانند هویت و مطالبات خود را به شیوهای آشکار ابراز کنند. اکنون این سوال قابل طرح است که آیا میتوان امنیت جامعهای؛ یعنی اطمینان خاطر گروههای اجتماعی به حفظ حیات و ابراز هویت خود، را به مثابه هسته حیاتی و کانون ثباتبخش امنیت ملی قلمداد کرد؟ مقاله حاضر به روش تفسیری درصدد آزمون این فرضیه است که «امنیت جامعهای» به دلیل دربرگیری دغدغههای فرافردی و فرامادی، میتواند مولفه اساسی و برپای دارنده امنیت ملی باشد».