بررسی تغییرات هیستوپاتولوژیک متوکسالن بر بافت کبد در موش صحرایی ماده نژاد ویستار

از متوکسالن خوراکی به همراه uva (ultraviolet radiation a) جهت کنترل و درمان بیماری پسوریازیس استفاده می‎شود. پسوریازیس یکی از شایع ترین بیماری‌های پوستی است که با این دارو درمان می‎شود. با توجه به اثرات ناهنجاری زایی متوکسالن در بافت های مختلف، هدف اصلی این تحقیق بررسی اثر احتمالی متوکسالن بر بافت کبد موش صحرایی می‎باشد. تعداد 50 سر موش صحرایی ماده بالغ از نژاد ویستار با سن تقریبی 10 هفته و میانگین وزن15± 200 گرم انتخاب شدند. موش‎ها به طور تصادفی در 5 گروه کنترل، شاهد و گروه‎های تجربی دریافت کننده (mg/kg5، 10 و 20 ) داروی متوکسالن، که به مدت 21 روز به صورت گاواژ به موش‎ها داده شد، قرار گرفتند. در پایان آزمایش موش‎های تمام گروه‎ها تشریح و بافت کبد جدا گردید و پس از انجام مراحل پاساژ بافتی از هر نمونه 10 لام تهیه شد و به روش هماتوکسیلین- ایوزین رنگ‌آمیزی گردید و تغییرات مربوط به هپاتوسیت‎ها، نکروز سلولی، هجوم لنفوسیتی و بالونی شدن سلول‎های کبدی در گروه‎های مختلف بررسی شد. نتایج نشان داد در گروه تجربی 1 هجوم لنفوسیتی، تورم هیدروپیک، دانه دانه شدن سلول‎ها، احتقان ورید مرکزی مشاهده می شود. در گروه تجربی 2 نکروز سلولی، هجوم لنفوسیتی، تورم هیدروپیک، دانه دانه شدن سلول‎ها و تغییرات جدار هسته مشاهده شد. در گروه تجربی 3 نکروز سلولی، هجوم لنفوسیتی، دانه دانه شدن سلول‎ها، افزایش سلولهای کوپفر، تغییر کروماتین و جدار هسته مشاهده شد. متوکسالن دارای اثرات مخربی بر بافت کبد از قبیل ایجاد نکروز هپاتوسیت‎ها و پرخونی سینوزوییدهای کبدی می‎باشد.