بررسی تاثیر داروی دفروکسامین بر پرولیفراسیون سلولی سرطانهای کبد (HepG2) و پستان(MCF7)

سرطان رشد خارج از کنترل سلولهای بدن است. وجود درمانهای تهاجمی، سخت، پرهزینه و در عین حال غیر اختصاصی، در کنار رشد آمار مبتلایان به این نوع بیماری باعث شده است تا سرطان به یکی از نگرانی های عمده عصر حاضر بدل شود. دفروکسامین یک شلاته کننده آهن است که برای درمان بیماری های مسمومیت با آهن به ویژه در تالاسمی ماژور استفاده می‌شود. جهت بررسی تفاوت اثر دفروکسامین بر پرولیفراسیون سلول های سرطانی مختلف، در این پژوهش به بررسی اثر دفروکسامین بر رده سلول های سرطان کبد (hepg2) و سرطان پستان(mcf7) توجه شده است. در این پژوهش آزمایشگاهی ابتدا محلول دفروکسامین در نرمال سالین تهیه شد. رده های سلول های سرطانی hepg2و mcf7 و سلولهای نرمال l929 در محیط کشت های rpmi وdmem و fbs 10% به همراه آنتی بیوتیک پنی سیلین استرپتومایسین و گلوتامین کشت گردیدند. تیمار دارویی با رقت های10 ،50، 100 ،200، 400 و800 میکروگرم در میلی لیتر انجام شد. به منظور بررسی مرفولوژی سلولها، میزان چسبندگی و میزان گرانوله شدن سیتوپلاسم و هسته که معیاری برای سایتو توکسی سیته و القای آپوپتوز در سلولهاست به مدت پنج روز متوالی پس از تیمار از سلولها عکس برداری انجام شد و تست viability با تریپان بلو برای تمام تیمار ها انجام گردید. با استفاده از روش رنگ سنجی با تست mtt تاثیر دارو بر روی رده های سلول سرطانی مورد بررسی قرار گرفت. یافته ها نشان می دهد که تا غلظت 50 میکروگرم اثر مهار سلولی مشاهده نمی شود. با افزایش غلظت، اثرات مهارکنندگی بر تکثیر سلولی به شدت قابل ملاحظه است. برای رده سلولی hepg2 50% مرگ سلولی در غلظت 400 میکروگرم و برای رده سلولی mcf7 50% مرگ سلولی در غلظت 200 میکروگرم مشاهده شد. اثرات دارو بر مهار تکثیر رده سلولی سرطان پستان شدیدتر از سلولهای سرطانی کبد بود. داروی دفروکسامین دارای خاصیت سیتوتوکسی سیته در دوزهای بالا بر سلولهای سرطانی است.