بررسی اثر موریتا‌‌هنردرمانی بر اهمال‌کاری تحصیلی دانشجویان

اهمال‌کاری، یکی از رفتارهای بسیار شایع در بین افراد و ازجمله دانشجویان است که به آسیب‌های روانی و جسمی متعددی منجر می‌شود؛ ازاین‌رو نیازمند توجه و درمان است. این پژوهش با هدف تعیین میزان اثر ترکیب موریتادرمانی و هنردرمانی بر اهمال‌کاری تحصیلی دانشجویان انجام شده است. طرح پژوهش از نوع کارآزمایی بالینی با گروه کنترل است. جامعۀ آماری شامل همۀ دانشجویان دختر رشته‌های روان‌شناسی و علوم تربیتی دانشگاه پیام نور در نیمسال تحصیلی اول 1394-1395 بود. تعداد 40 دانشجو براساسِ نمرات به‌دست‌آمده از اجرای پرسشنامۀ اهمال‌کاری تحصیلی سواری (1390) از جامعۀ آماری انتخاب شدند و به‌طورِ تصادفی به دو گروه آزمایشی و کنترل تقسیم شدند. گروه آزمایشی طی هشت جلسۀ دوساعتی به‌مدتِ دو ماه درمان ترکیبی موریتا‌‌هنردرمانی را براساسِ پروتکل ویلیامز‌‌پترسون (2012) دریافت کرد. نتایج تحلیل مانکووا نشان داد گروه آزمایش در مرحلۀ پس‌آزمون کاهش معنی‌داری در اهمال‌کاری تحصیلی (p=0/020) داشت. به‌علاوه، نتایج مربوط به تحلیل‌های تک‌متغیری نشان داد موریتا‌‌هنردرمانی بر مولفه‌های اهمال‌کاری تحصیلی (عمدی، ناشی از خستگی جسمی و روانی، ناشی از بی‌برنامگی) نیز به‌طورِ معنی‌داری موثر بوده است (p<0/05). براساسِ نتایج به‌دست‌آمده از پژوهش، به نظر می‌رسد ترکیب موریتا‌‌هنردرمانی روش مناسبی برای کاهش اهمال‌کاری تحصیلی است.

The effect of Morita-Art therapy on students’ academic procrastination

Procrastination is one of the most common behaviors among individuals, including students, which leads to several psychological and physical damages. Hence it needs attention and treatment. The purpose of this study was to determine the effect of Morita therapy and Art therapy on students’ academic procrastination. The research design was a clinical trial with a control group. The statistical population consisted of all female students in psychology and education sciences at Payam Noor University in the first semester of the 20152016 academic year. For this purpose, 40 students were selected by the implementation of the Academic Procrastination Questionnaire (Savari, 1390) and were randomly divided into experimental and control groups. The experimental group received MoritaArt therapy in eight twohour sessions over two months based on the WilliamsPatterson (2012) protocol. Analysis of MANCOVA demonstrated that the experimental group had a significant decline in academic procrastination (p=.020). Moreover, the results of the univariate analysis showed that MoritaArt therapy had a significant effect on components of Academic Procrastination (intentional, due to physical and mental fatigue, due to lack of planning) (p<.05). Based on the results of the research, it seems that MoritaArt therapy is a suitable procedure to reduce academic procrastination.