نگاهی به تصویرگری و جایگاه آن در قرآن کریم و نهج البلاغه (مطالعه مورد پژوهانه؛ تشبیه تمثیل)

از جمله فنون بلاغت در راستای تبیین و آشکارسازی اهداف و مقاصد کلام، تصویرگری در قالب «تشبیه تمثیل» است. تشبیهی که وجه شبه آن، امری آشکار و ظاهری نیست و نیاز به تاویل دارد. قرآن کریم و نهج البلاغه که به اعتراف صاحب نظران از عالی ترین درجات بلاغت برخوردارند، برای به تصویر کشیدن بسیاری از معارف عمیق و دور از دسترس فهم متعارف انسان، از این شیوه بهره فراوان برده اند. این پژوهش بر آن است تا با ارایه و شرح نمونه هایی از این تصویرسازی ها، گوشه ای از زیبایی و بلاغت بیان را در این دو منبع گران سنگ به نمایش بگذارد و با تحلیل و مقایسه موضوعات، عناصر و نمادهای به کار رفته در تشبیهات تمثیلی این دو اثر، به ارایه جداول، نمودارها و نتایج مربوط بپردازد.