تحلیل هرمنوتیکی شعر «صدای دیدار» از سهراب سپهری

آثار هنریِ نوشتنی یا «متن» ها به تعبیر رولان بارت، نمادین اند و درک لایه‌ های پنهان آن‌ها با گذر از دلالت اوّلیّه و سطح نخست ممکن می ‌شود. شعر «صدای دیدار»، شرح تجربۀ شهودی راوی و در شمارِ چنین آثاری است. راوی در این شعر، نخست با زبان و تعابیری مبهم تجربۀ شهودی خود را گزارش می‌ کند و از مواجهه با میوه‌ های آوازخوان و احوال و کنش ‌های آنان می ‌گوید. با پایان‌یافتن تجربه به‌صورت غیر مستقیم و نیز در ضمن گفت‌وگو، به مسائلی می‌ پردازد که آن‌ها را مانع شهود به شمار می ‌آورد. پرسش اصلی مقاله این است که معنای غیر مذکور یا پنهان شعر صدای دیدار چیست؟ و از طریق آثار هم ‌افق با این متن چه مفاهیمی روشن یا خلق می‌ شود؟ در این مقاله با روش هرمنوتیک و تحلیل بینامتنی و با بهره‌گیری از دیگر آثار سپهری، قرآن و اندیشه‌ های عرفانی، به‌مثابۀ پیش ‌متن به تاویل این شعر پرداخته می ‌شود. از طریق این آثار معنای رمزهای شعر و تجربه‌ های راوی روشن ‌تر می ‌شود. نتایج نشان می ‌دهد در شهود راوی میوه ‌های چیده‌شده با سطح پنهان هستی یا «عالم منبسط» و متعلّقات آن مواجه شده و شادمان‌اند. نگرش به سطح و فایده‌ طلبی، مانع شهود و مواجهه با این سطح هستی است. این شعر و دیگر اشعار سپهری نشان می‌ دهد مکاشفه موقوف به زمان و مکان خاصّی نیست. شواهد برون‌ متنی از تجربۀ زیستۀ سپهری نیز مویّد این مدّعاست.

Hermeneutic Analysis of Sohrab Sepehri’s Poem The Voice of Meeting

According Roland Barthes, “Writerly Text” are symbolic and it is not possible to understand hidden layers except by passing through the formal and superficial level. One of Sohrab Sepehri’s poems &The Voice of Meeting& is such kind of text that narrates the intuitive experience of poet. In this poem, first the narrator reports his intuitive experience, encountering with the singer fruits and their circumstances and actions with ambiguity. At the end of intuition, the narrator indirectly, as well as during the conversation, deals with issues that obstacle intuitive reports. The main question of the article is what this poem has the unmentioned or hidden meaning and what concepts are clarified or created through the works that has the same horizon. In this article, this poem is interpreted with the method of hermeneutics and intertextual analysis and using other works of Sepehri, the Qur’an, and mystical concepts as a pretexts. Through these works, the meaning of the codes in the experiences of the narrator become clearer. The results show that in the narrator’s intuition, the happiness of fruits is on account of confronted with the hidden surface of the universe or the &expanded world&. Attitudes toward the surface and utilitarianism prevent confrontation with the upper level of universe. Sepehri’s poems as a whole and this poem show that revelation does not stop at a specific time or specific place. Evidences from Sepehri’s biography also confirm this