جهانِ ساکنِ روان و اراده‌های متجدّد حق در تمثیل «آب روان» مثنوی مولانا

در مثنوی، تمثیلی آمده است که در آن مولانا «جسم» را به جوی و «روح» را به آبِ رونده تشبیه کرده است و با اینکه آب، مدام در حال حرکت است؛ امّا به نظر ساکن می‌رسد و مولانا به‌ناگزیر توجّه خلق را به حرکت و سیر خاشاک بر روی آب جلب می‌کند و اینکه اگر رفتن آب حیات را به چشم سر نمی‌بینند، باری، به چشم دل در جوی و سیر نبات تامّل کنند. در این تمثیل، اساسی‌ترین اندیشه‌های عرفانی مولانا نهفته است؛ از جمله: خلق جدید و اینکه سراسر هستی برخلاف ظاهرِ ثابت، پیوسته در حال تجدّد و دگرگونی‌است و هر لحظه «مرگ و رجعتی» دارد. این آفرینشِ مدام از دید عارف، حضور دائمی خداوند و نیازمندی همیشگی جهان هستی به حضرت حق را اثبات می‌کند و اینکه فیض الهی، لحظه‌‌به‌‌لحظه در عالم مادّه جاری می‌شود؛امّا سرعت این ایجاد و اعدام و اتّصال دائم میان عالم بی‌صورت و جهان صورت، هستی را به‌ظاهر ساکن جلوه می‌دهد. نگارنده در این مقاله کوشیده است به موضوع خلق جدید یا همان اراده‌های متجدّد حق از دیدگاه مولانا اشاره و ارتباط این مفهوم اساسی را با مفاهیمی چون حرکت جوهری، تجلّی، زمان، عالم غیب، نوجویی و نوطلبی عارف بیان کند و به این نتیجه برسد که نوشدن حال‌ها و رفتن کهنه‌ها (خلق جدید)، غم و دلتنگی را از ضمیر عارف می‌زداید و شادی و درلحظه‌زیستن را برای او به ارمغان می‌آورد.

The Stagnant Flowing World and God’s Renewed Wills in the Allegory of “Flowing Water” in Rumi’s Masnavi

Rumi has likened the body to a stream and the spirit to the flowing water in an allegory in his Masnavi. Although water is constantly running, many believe it to be stagnant, and therefore Rumi perforce draws the attention of the readers to the movement of brushwood on water, and if they do not see the passing of life through their eyes, let them reflect on life through their heart. This allegory contains Rumi’s fundamental mystical thoughts, including the new creation and the fact that the whole universe, despite its stagnant and still picture, is being constantly refreshed and undergoes transformation, hence there is “death and recurrence” in every moment. In the perspective of this mystic, this constant creation proves the permanent presence of God, the universe’s constant need of Him and that God’s grace is flowing through the material world each and every moment. But the fast speed of this creation and destruction and the constant connection between the physical and spiritual worlds make the world look stagnant. The author of this paper has attempted to address the new creation or God’s renewed wills from Rumi’s viewpoint. The author has also sought to connect this fundamental concept to concepts such as substance theory, manifestation, time, the Unseen, and the Mystic’s eagerness for exploring novelty and innovativeness. The article concludes that renewal of the present in full flow and the departure of the old removes Mystic’s grief and heartsickness and brings him happiness and a sense of living in the moment.