بررسی رابطه میان نگرش و التزام عملی به نماز با مسیولیت‌پذیری دانشجویان تحصیلات تکمیلی در دانشگاههای شهر سمنان

هدف: هدف این پژوهش، بررسی تاثیر رابطه نگرش و التزام عملی به نماز بر مسیولیت‌پذیری دانشجویان تحصیلات تکمیلی در دانشگاههای شهر سمنان بوده است. روش: روش تحقیق، توصیفی- پیمایشی و جامعه آماری آن نیز دانشجویان تحصیلات تکمیلی دانشگاههای سمنان، علوم پزشکی، آزاد اسلامی و پیام نور شهر سمنان بود، که بر این اساس، 357 نفر از بین جامعه آماری 5726 نفری به عنوان نمونه به صورت تصادفی طبقه‌ای انتخاب شدند. برای تجزیه و تحلیل داده‌ها از ضریب همبستگی، آزمون تی، تحلیل واریانس و رگرسیون استفاده شده است. یافته‌ها: نتایج آزمون تی نشان داد که میانگین نگرش و التزام عملی به نماز، 15/3 و مسیولیت‌پذیری، 24/3 است که در حد متوسط به بالا ارزیابی می‌شوند. نگرش و التزام عملی به نماز با مسیولیت‌پذیری رابطه معناداری دارد. نتایج تحلیل واریانس و آزمون تعقیبی توکی نیز نشان داد، بین مسیولیت‌پذیری و التزام عملی به نماز دانشجویان، بر حسب نوع دانشگاه تفاوت وجود دارد و نگرش و التزام عملی به نماز و ابعاد آن، 51 درصد مسیولیت‌پذیری را پیش‌بینی می‌کنند. نتیجه‌گیری: نگرش و التزام عملی به نماز و ابعاد آن با مسیولیت‌پذیری ضمن داشتن رابطه، توانایی پیش‌بینی آن را نیز دارد. در نتیجه، دانشجویان زمانی می‌توانند در پذیرش و انجام مسیولیتهای بزرگ موفق باشند که علاوه بر کسب دانش و تخصص لازم، با نگرش و التزام عملی به نماز، اثربخشی مسیولیت‌پذیری خود را افزایش دهند.