نشانگرهای ارزیابی سیاستگذاری فرهنگی موسسات آموزش عالی در اسناد بالادستی، دیدگاه صاحب‌نظران و یافته‌های پژوهشها (یک مطالعۀ تطبیقی)

هدف: هدف این مطالعه، بررسی تطبیقی نشانگرها در مراحل تدوین، اجرا و ارزیابی در اسناد بالادستی، دیدگاه صاحب‌نظران و یافته‌های پژوهشها بود. روش: روش مورد استفاده در این مطالعه، بررسی تطبیقی نشانگرهای ارزیابی سیاستگذاری فرهنگی موسسات آموزش عالی با استفاده از روش جرج بردی(1989) در مراحل توصیف و تفسیر، همجواری و مقایسه بود. سه گروه از نشانگرهای ارزیابی در دو مطالعه مقایسه شدند. این نشانگرها با استفاده از تحلیل مضمون و به صورت کدگذاری باز، محوری و مقوله‌بندی برای داده‌های متنی استخراج شدند. یافته‌ها: نشانگرهای مطلوب ارزیابی سیاستگذاری فرهنگی در مراحل تدوین، اجرا و ارزیابی در قالب پنج مقوله تقسیم شدند: 1) مسئله‌شناسی؛ 2) روش‌شناسی علمی؛ 3) مشروعیت‌بخشی؛ 4) اجرای برنامه‌های فرهنگی و 5) نتایج فعالیتهای فرهنگی. یافته‌های این مطالعه، الگوی تلفیقی از نشانگرهای ارزیابی سیاستگذاری فرهنگی موسسات آموزش عالی را در اختیار سیاستگذاران، مجریان و ارزیابان قرار می‌دهد تا از بروز آسیبهای احتمالی در تصمیم‌گیری‎ها و اقدامات فرهنگی جلوگیری کنند و در صورت دست نیافتن به اهداف فرهنگی، با رجوع به الگوی ارائه‌شده، موانع و مشکلات را شناسایی و حل کنند. نتیجه‌گیری: سیاستگذاری فرهنگی موسسات آموزش عالی نباید در تعارض با نظم گفتمان حاکم در عرصۀ علم و میدان عمل باشد. راه حل مفید برای دستیابی به این واقعیت، حذف موانع سیاستگذاری فرهنگی است. در نهایت، ارزیابی سیاستگذاری فرهنگی هر یک از موسسات آموزش عالی بر اساس الگوی نهایی از نشانگرهای ارزیابی یک پیشنهاد است.

comparative study of higher education institutions evaluation indicators in upstream documents, experts’ viewpoints and research findings

evaluation of cultural policy making in universities and higher education institutions needs a local model based on iranian culture and social context, because foreigner models cannot be effective in this area and do not accompany with existed realities. aim: the purpose of this study is comparative survey of indicators at formulation, implementation, and evaluation stages in upstream documents, experts’ points of view and research findings. method: the method used in this research was comparative study of cultural policy making evaluation indicators in higher education institutions with george beredy’s method (1996) at description and interpretation, juxtaposition and comparison stages. three groups of evaluation indicators were compared in these two studies. these indicators extracted with using theme analysis with open, axial, and categorization coding for contextual data. results: desired indicators for cultural policymaking evaluation at formulation, implementation, and evaluation stages were divided into five categories: 1) problem finding, 2) scientific methodology, 3) legitimization, 4) implementation cultural programs, 5)  result of cultural activities. findings of this study delivered a mixed model of cultural policy making evaluation indicators of higher education institutions for policy makers, executors and evaluators to resist on probable damages in decision-making and cultural actions. if cultural goals have not been achieved, obstacles and problems will be identified with reference to delivered model and they will be solved. conclusion: the important result of this research is that cultural policy making should not be in opposition with university discourse discipline dominating on science and university field. useful solution for attaining this reality is eliminating cultural policymaking barriers. at final, cultural policy making evaluation of higher education institutions based on final model is a suggestion.