نظریه اسلامی پیشرفت تربیتی بر اساس مبانی انسان‌شناختی علامه طباطبایی

هدف: هدف از انجام این پژوهش، ارائه نظریه اسلامی پیشرفت تربیتی بر اساس تحلیل نظریات انسان‌شناختی علامه طباطبایی بود. روش: پژوهش حاضر با استفاده از روش حکمی اجتهادی و مبتنی بر داده‌های کتابخانه‏ای، به دنبال کشف نظریه اسلامی پیشرفت تربیتی بود که همان تبیین علّی روابط میان مبانی انسان‌شناختی و اصول بایسته نظام تربیتی است. یافته‌ها: مبانی انسان‌شناختی علامه طباطبایی با بیان نظریه فطرت، اراده آزاد انسانی، کمال‌جویی، سعادت‌طلبی، کرامت، عقلانیت اسلامی و اصل نیازمندی انسان و نیز تاثیرپذیری او از جامعه، لزوم استمرار تربیت در طول زندگی انسان و ضرورت ابتنای آن بر وحی و فطرت، ضرورت اعتدال در تربیت و لزوم توجه به کرامت انسانی در اصول راهبردی تربیت، ضرورت تعمیق عقلانیت و تقویت خردورزی در فرایند تربیت و مسوولیت انسان در این فرایند را اثبات می‌کند. نتیجه‌گیری: ابتنای اصولی ارکان تربیت بر مبانی انسان‌شناختی علامه، نظریه پیشرفت تربیتی را به صورت همه‌جانبه تدوین کرده، موجبات رشد و تعالی وجودی انسان را فراهم آورده و سبب وصول به سعادت حقیقی می‌شود. عملیاتی کردن این نظریه یکی از عوامل تحقق حیات طیبه و زندگی گوارای انسانی است.

Islamic Theory of Education Development based on Anthropological Foundations of Allameh Tabatabai

Objectives: This article aims to review researches related to social happiness published between 2013 and 2018 in Iran. Method:  The research method was qualitative metaanalysis and in it, out of 308 scientific articles, master’s theses and doctoral dissertations in different fields of humanities, 45 were selected as research samples. Results: The results show that the level of social happiness in Iran is moderate and the variables of gender, age, marriage, education and place of residence alone do not have a significant relationship with social happiness and in cases where this relationship was significant due to the presence of other factors; But the relationship between employment status (employedunemployed) and socioeconomic status with social happiness is positive and significant. Individual variables of selfesteem, religiosity, satisfaction with quality of life and leisure time have the most significant effect on social happiness, respectively, and in all studies that have examined the relationship between these factors and social happiness a direct and strong correlation between them and social happiness has been reported. Conclusion: the macro variables of social capital (including trust, participation and social interactions), social security, justice and social welfare and mass media, respectively, have the greatest impact on social happiness and in general have a high and positive correlation with it. Strengthening social capital (especially social trust) and social security along with valuing people’s leisure time in the form of culturalsocial and entertainmentsports programs and promoting radio and television programs based on social networks can be effective in improving and promoting social happiness.