بررسی میزان نشاط اجتماعی بر مبنای پژوهشهای دانشگاهی

هدف: این نوشتار با هدف بررسی میزان افزایش یا کاهش نشاط اجتماعی در جامعه ایران، از طریق مطالعه پژوهشهای منتشر شده مرتبط با نشاط اجتماعی در ایران طی سالهای 1392 تا 1397، انجام شد. روش: روش این پژوهش، فراتحلیل کیفی بود که از بین 308 عنوان مقاله علمی، پایان‌نامه کارشناسی ارشد و رساله دکتری در رشته‌های مختلف علوم انسانی، 45 مورد به عنوان نمونه تحقیق انتخاب و بررسی شدند. یافته‌ها: میزان نشاط اجتماعی در ایران در حد متوسط است و متغیّرهای زمینه‌ای جنسیت، سن، تاهل، تحصیلات و محل سکونت به تنهایی رابطۀ معناداری با نشاط اجتماعی ندارند و در مواردی که این رابطه معنادار بوده، به واسطۀ حضور عوامل دیگر بوده است؛ اما رابطۀ بین وضعیت اشتغال(شاغل بیکار) و پایگاه اجتماعی اقتصادی با نشاط اجتماعی مثبت و معنادار است. متغیّرهای فردی عزت نفس، دینداری، رضایت از کیفیت زندگی و گذران اوقات فراغت، به ترتیب بیشترین اثر معنادار بر نشاط اجتماعی را دارند و در همۀ پژوهشهایی که رابطۀ این عوامل با نشاط اجتماعی را بررسی کرده‌اند، همبستگی مستقیم و قوی بین آنها و نشاط اجتماعی گزارش شده است. نتیجه‌گیری: متغیّرهای کلان سرمایه اجتماعی(شامل اعتماد، مشارکت و تعاملات اجتماعی)، امنیت اجتماعی، عدالت و رفاه اجتماعی و رسانه‌های جمعی، به ترتیب بیشترین تاثیر را بر نشاط اجتماعی دارند و درمجموع، همبستگی مثبت و بالایی با آن دارند. تقویت سرمایه اجتماعی(به ویژه اعتماد اجتماعی) و امنیت اجتماعی در کنار بها دادن به اوقات فراغت آحاد مردم در قالب برنامه‌های فرهنگی اجتماعی و تفریحی ورزشی و ارتقای برنامه‌های رادیویی و تلویزیونی و مبتنی بر شبکه‌های اجتماعی می‌تواند در بهبود و ارتقای نشاط اجتماعی موثر باشد.

The Level of Social Happiness based on University Researches

Objectives: This article aims to review researches related to social happiness published between 2013 and 2018 in Iran. Method:  The research method was qualitative metaanalysis and in it, out of 308 scientific articles, master’s theses and doctoral dissertations in different fields of humanities, 45 were selected as research samples. Results: The results show that the level of social happiness in Iran is moderate and the variables of gender, age, marriage, education and place of residence alone do not have a significant relationship with social happiness and in cases where this relationship was significant due to the presence of other factors; But the relationship between employment status (employedunemployed) and socioeconomic status with social happiness is positive and significant. Individual variables of selfesteem, religiosity, satisfaction with quality of life and leisure time have the most significant effect on social happiness, respectively, and in all studies that have examined the relationship between these factors and social happiness a direct and strong correlation between them and social happiness has been reported. Conclusion: the macro variables of social capital (including trust, participation and social interactions), social security, justice and social welfare and mass media, respectively, have the greatest impact on social happiness and in general have a high and positive correlation with it. Strengthening social capital (especially social trust) and social security along with valuing people’s leisure time in the form of culturalsocial and entertainmentsports programs and promoting radio and television programs based on social networks can be effective in improving and promoting social happiness.