بررسی ارتباط نگرش و التزام عملی به نماز با میزان شادکامی دانشجویان(مطالعۀ موردی: دانشجویان دانشگاه محقق اردبیلی)

هدف: هدف اصلی این پژوهش، بررسی رابطۀ نگرش و التزام عملی به نماز با میزان شادکامی دانشجویان دانشگاه محقق اردبیلی در سال تحصیلی 96-95 بود. روش: جامعۀ آماری این مطالعه را کلیۀ دانشجویان دختر و پسر دانشگاه محقق اردبیلی تشکیل می‌دهند که از بین آنها، 240 نفر به عنوان نمونۀ پژوهشی با روش نمونه‌گیری تصادفی چند مرحله‌ای انتخاب شدند. برای گردآوری اطلاعات، پرسشنامۀ نگرش و التزام عملی به نماز و مقیاس شادکامی آکسفورد روی نمونۀ پژوهش اجرا شد. با توجه به فرضیه‌ها و سوالات پژوهش، برای تجزیه و تحلیل نتایج از آزمونهای آمار توصیفی(فراوانی، درصد، میانگین و انحراف معیار) و آمار استنباطی(آزمون همبستگی پیرسون و آزمون تی مستقل) استفاده شد. یافته‌ها: بین نگرش و التزام عملی به نماز و تمامی ابعاد آن با میزان شادکامی دانشجویان رابطۀ مثبت معناداری وجود دارد (p<0.001)؛ بدین معنی که هر چه التزام عملی دانشجویان به نماز بیشتر باشد، میزان شادکامی آنان افزایش پیدا می‌کند. نتایج حاصل از تحلیل رگرسیون چندگانه نیز نشان داد که 19/4 درصد از واریانس شادکامی، به وسیلۀ نگرش و التزام عملی به نماز تبیین می‌شود. همچنین تفاوت معناداری در متغیّرهای پژوهش بر اساس جنسیت دانشجویان یافت نشد. نتیجه‌گیری: با توجه به یافته‌های مطالعۀ حاضر مبنی بر ارتباط نگرش و التزام عملی به نماز با شادکامی، می‌توان با احیای نماز و عمل به این فریضۀ الهی، موجبات ارتقای بهزیستی روانی و شادکامی دانشجویان را مهیا ساخت.